De afgelopen 2,5 week zijn zwaar geweest. Waar ik eerst de hoop had ergens hulp te kunnen krijgen, werd ik afgewezen omdat ik niet aan de criteria van FACT zou voldoen. Iedereen om mij heen was met stomheid geslagen. Het werd ons voorgelegd als de passende match voor mijn problemen. Helaas is dit anders aan het lopen. Door de afwijzing van FACT is de zoektocht opnieuw begonnen. Ik heb contact gehad met de huisarts en de organisatie waar ik 10 maanden op de wachtlijst heb gestaan. Het nieuwe plan is dat ik tijdelijk ambulante hulp ga krijgen vanuit de reguliere GGZ en dat er weer een verwijzing voor mij wordt gemaakt. Dit keer niet voor het FACT maar naar een kleinere organisatie met dezelfde werkwijze. Mijn huisarts noemde deze nieuwe organisatie het afvoerputje van de psychische zorg. Iedereen die nergens te plaatsen is en tussen wal en schip vallen komen hier terecht. Dit doet niets af aan hun kundigheid, ik denk zelfs dat ze hierdoor alleen maar beter zijn in hun werk, maar zegt wel iets over hoe de zorg is geregeld in Nederland. 

Misschien is het te merken aan mijn schrijfstijl, maar ik ben moe. Ik merk dat ik meer en meer uitgeput begin te raken van het huidige leven. Mijn hoofd kan geen logische zinnen meer vormen en ik ben geregeld woorden kwijt. Ik lig veel op bed of op de bank omdat mijn lichaam moeite heeft zich te verplaatsen. Ik probeer iedere dag even de deur uit te gaan om iets van de wereld mee te krijgen, maar er zijn steeds meer dagen dat dat niet lukt. 

Op sommige momenten lig ik als verlamd op bed, alle energie gaat dan in mijn hoofd zitten. Energie die ik moet gebruiken om weer mezelf te overtuigen dat ik nog even moet volhouden. 

 Ik kijk uit naar de zon, die heel af en toe even om het hoekje komt kijken, die mij een kleine boost energie geeft zolang als hij schijnt. 

Ik heb mij afgelopen weekend vaak afgevraagd hoe lang ik nog op hulp moet wachten, maar ook hoe lang ik nog kan wachten. Ik doe enorm mijn best om zo gewoon mogelijk door te gaan, maar ik kan het niet meer. Het bellen met mensen wordt minder, het beantwoorden van berichten net zo. Ik vergeet dat mensen mij een berichtje hebben gestuurd waardoor ik helemaal niet meer reageer. Ik raak geïsoleerd en heb niet de energie hier tegen te vechten. 

Mijn beste vriendin was hier vanmiddag even en ze begon over haar trouwerij. Zij gaat in augustus trouwen en we hebben al vaak erover gehad wat mijn rol die dag gaat worden. Nu hadden zij en haar verloofde de vraag of dit aangepast moet worden, slik... Het feit dat de vraag gesteld moest worden was voor mij weer de bevestiging dat het echt slecht gaat. Ik heb uitgesproken dat er twee mogelijkheden zijn. Optie 1 is dat de bruiloft plaatsvindt en mijn rol is zoals wij hebben bedacht. Optie 2 is dat ik de bruiloft niet mee zal maken en zij die dag zonder mij moeten beleven. Hoe zwart-wit dit klinkt, dit is wel de situatie. 

Ben ik bang voor welke van de 2 opties het gaat worden? Nee, ik ben niet bang. Hoe mijn leven ook loopt, ik weet dat ik blijf vechten tot ik niet meer anders kan. En in de tussentijd bouw ik op mijn geloof. Ik geloof dat God mij bij staat, welk pad mijn leven ook op gaat. Zowel richting de dood als verder gaan met het leven, God zijn plannen staan hierin vast en hier vertrouw ik op!

Ik weet niet precies wat mijn doel is met deze blog. Een update geven, mijn gedachten even opschrijven... In ieder geval geef ik jullie een kijkje in mijn leven en mijn hoofd. En ik heb geleerd, als je mensen verteld hoe het met je gaat, krijg je begrip. Dus daar hoop ik dan maar op.

Het is een onsamenhangend verhaal, maar voor nu is dit het beste wat ik eruit krijg. 

Liefs.