In mijn vorige blog schreef ik al dat ik het gevoel heb weer gewend te raken aan het verslechteren in mijn hoofd. En dat ik hierdoor veel moet inleveren. Waaronder dus mijn activiteiten in het hospice en als EHBO'er. Waar ik in het voorjaar nog positief probeerde te blijven en dacht dat het nu wel weer beter zou gaan, kwam ik er gaande weg achter dat dit nu nog niet zo is. In mijn hoofd maakte ik plannen voor de zomer; geen standaard Noorderzon, maar dan om de dag. Toen dat niet haalbaar bleek te zijn gedacht om het 4 dagen te doen. En uiteindelijk heb ik maar één EHBO dienst gedraaid. Een teleurstelling voor mijzelf. Gelukkig heb ik vorig jaar mijn Noorderzon-familie mogen uitbreiden met super leuke mensen die met hun eigen kraam op Noorderzon staan, en heb ik daar het afgelopen jaar contact mee gehouden. En heel spontaan is daaruit gekomen dat ik hun mocht helpen tijdens het festival. Geen verplichtingen, maar alleen als ik zin/energie had. Dit resulteerde erin dat ik één dag EHBO heb gelopen en vijf dagen in de kraam mocht helpen. Het was heerlijk om mijn Noorderzon-familie weer te zien, om deel te kunnen zijn van "mijn" evenement. Om te kletsen en ouwehoeren met de bekenden en bij te praten over het afgelopen jaar. Hoe leuk dit ook was, en hoe lief ze voor mij waren, het was gewoon niet hetzelfde. Ja ik heb geholpen, mijn aandeel was nuttig, ik ben dankzij hun meer op Noorderzon geweest, maar het is niet zoals "het hoort". 

Ik mis de energie die ik had om lekker te kunnen fladderen. Ik mis de weken/maanden aan voorbereiding die ik deed voor Noorderzon. Ik mis de verantwoordelijkheden die ik in de loop der jaren had gekregen. Ik mis mij. 

Steeds vaker denk ik aan hoe het een jaar geleden was, de maanden voordat ik in crisis raakte. Hoe ik zonder nadenken activiteiten kon ondernemen waar ik zin in had en de eventuele consequenties ervan voor zich spraken. Niet dat ik nou zulke bijzondere dingen deed, maar dat wat ik deed gewoon kon. Dat ik ideeën had die ik kon uitvoeren zonder teveel hoeven na te denken of het wel kon met mijn verplichtingen. De periodes dat ik rust dagen moest plannen omdat het verstandig was. 

Inmiddels overkomen die dagen mij. Ik heb geen keuze meer in het plannen van rust dagen, ze overkomen mij en ik kan er niet tegenin gaan. Met alles wat ik wil doen moet ik rekening houden wanneer de volgende verplichting is, en of ik dan wel weer genoeg ben opgeladen. Ik kan de rustdagen niet uitstellen. 

Deze week bestaat vooral veel uit slapen en een druk hoofd. En ja, daar had ik rekening mee gehouden. Ik wist dat ik actiever zou zijn vanwege Noorderzon en dat ik daar veel energie aan kwijt zou raken. En geloof mij, het was het meer dan waard!

Maar helaas wist ik ook dat na zo'n enorm hoogtepunt, de val naar het diepe groter zou zijn. Het verlangen naar hoe het was en het niet weten wat de toekomst brengt maakt mij bang, angstig en verdrietig. En ik weet dat ik sterker ben geworden in de afgelopen jaren. Maar dat maakt de oorlog in mijn hoofd niet minder. 

En het lastigste van dit moment vindt ik nog dat het aan de buitenkant niet te zien is hoe slecht het in mijn hoofd gaat. Ik stuurde een vriendin een leuke foto van mij, waar ik lachend en leuk op sta. Haar reactie was; "Blije kop. Het is niet te geloven als je jou zo ziet dat in dat koppie gevechten worden geleverd.". In ons hart hebben we hier allebei een paar tranen om gelaten. Want dit is wel hoe het is. Ik kan hele leuke, energieke momenten hebben (mijn zogenoemde adhd-momenten). En dan lijkt het ook heel goed te gaan met mij. Maar wat er dan eigenlijk gebeurt is dat ik op zo'n moment genoeg afleiding heb dat de oorlog in mijn hoofd wordt overschreeuwd. Zodra het weer iets stiller wordt begin ik de oorlog weer te horen. Was er maar een mogelijkheid om 24/7 afgeleid te kunnen worden.