Bijna 3 jaar geleden kwam ik via via in contact met een jong stel die in verwachting waren van hun eerste kindje. Zij zochten een flexibele oppas, en ik kon hen flexibiliteit leveren. De aanstaande moeder en ik klikten zo goed, dat het kennismakingsgesprek wel 6 uur duurde! Het was gezellig en we konden goed kletsen. Twee week later werd hun dochter geboren en vanaf dat moment kwam ik 4 tot 5 keer per week bij hun thuis. Voor de gezelligheid maar ook voor het oppassen. Het grote vertrouwen dat ik kreeg door op de kleine meid te mogen passen was onbeschrijfelijk. Ik kreeg veel bevestiging in wat ik deed, en waardering voor wie ik was.

Bevestiging en waardering is het belangrijkste dat er is voor mij. Door mijn borderline heb ik veel moeite met het omgaan van emoties en vriendschappen staan erom bekend dat ze vol zijn met emoties. Je krijgt meningsverschillen, je wordt een keer boos op elkaar, je heb te lang op elkaars lip gezeten en krijgt even geen lucht meer, maar meestal heb je het gezellig en ben je blij met elkaar.

Als het in een vriendschap even minder gaat is dit heel lastig voor mij. Een voorbeeld uit de praktijk; ik was een vriendin aan het helpen met verhuizen, er moest veel gebeuren en we waren al een week continu bezig. Iedereen liep op zijn/haar tenen en we waren moe. Omdat ik momenteel in de ziekte wet zit, ben ik veel thuis en kan ik veel helpen. Tenminste ik dacht dat ik het kon. Na een week klussen en op elkaars lip te hebben gezeten, ging er iets niet volgens plan. Voor mijn gevoel was dit mijn schuld en had ik dit beter moeten doen. Ik ben toen volledig gebroken, ik voelde mij niet gewaardeerd in alles wat ik al had gedaan, en voelde geen bevestiging in de dingen die wel goed waren gegaan. We hebben dit onderling uitgesproken, en voor mijn vriendin was het probleem de wereld weer uit. Voor mij niet, ik heb nog weken met het gevoel gezeten dat ik niet goed genoeg was, en dat de vriendschap niet meer hetzelfde was als voorheen.

Dit is een veel voorkomend iets in mijn hoofd. Er hoeft maar iets te gebeuren en ik denk direct dat het einde vriendschap is. Verstandelijk gezien weet ik dat het bij een vriendschap hoort, af en toe botsen. Maar gevoelsmatig is het voor mij het einde van de wereld.

Het niet realistisch voelen is zwaar voor mij, het geeft mij strijd in mijn hoofd omdat ik weet dat het anders moet zijn. Ik weet alleen nog niet hoe ik hier mee om moet gaan. Zeker is dit iets waar ik in therapie mee bezig ben, maar op dit moment is een meningsverschil of botsing nog super heftig.

Ik weet dat ik altijd veel bevestiging nodig zal zijn in de dingen die ik doe en in wie ik ben, maar ik zal moeten leren omgaan met het feit dat niet iedereen mij dat kan geven.

Ik kan met trots zeggen dat ik nu 2 super vriendinnen heb. Het zijn er misschien maar 2, maar voor mij is dat de hele wereld. Zij staan naast mij als het minder gaat, maar met hen mag ik ook de mooie momenten delen en vieren.