Dit is een typisch voorbeeld van normaal mee willen doen in de wereld. Hoe moeilijk kan het zijn, mensen uitnodigen en samen een bakje koffie en/of thee drinken. Koekje erbij en klaar. 

Dit is de makkelijke weg die je kunt nemen, maar mensen die mij kennen weten dat ik dit soort dingen altijd in het extreme moet doen. Een koekje? Prima, maar dan moet ik die wel zelf gebakken hebben en een of ander ingewikkeld recept hiervoor gebruiken. 

Ik weet heel goed dat het allemaal niet volgens mijn maatstaven moet. Maar dit is wel hoe ik het altijd doe. Ik wil dat de mensen kunnen zien dat ik er moeite voor gedaan heb, ik wil al het mogelijke gedaan hebben om de bevestiging te krijgen dat het goed is. En zelfs dan, aan het eind van de dag zal ik nog duizenden vragen hebben of het allemaal wel goed genoeg was. Heb ik mij wel bewezen in wie ik ben en waar ik sta? 

Vandaag is de housewarming. Op dit moment heb ik geen idee hoeveel mensen er uiteindelijk gaan komen en wat ze van mijn huis vinden. Maar eigenlijk moet dit geen invloed op mij hebben. Ik nodig de mensen uit omdat ik van ze hou, en ik míjn geluk wil delen met hen. Want dat is hoe het is. 

Dit is mijn huis, mijn plek waar ik tot rust kom. De plek waar ik alles op mijn manier mag doen, en niemand mij verteld dat het anders moet. Mijn veilige haven waar ik mezelf kan zijn. 

En als de mensen die langskomen er anders over denken, dan laat ik ze lekker praten. Want ik doe het op mijn manier en mijn tijd. Het moet voor mij goed voelen, en niet voor een ander!