Een nieuwe ontdekking
Ik ben weer twee maanden verder met mijn leven. Hoe zwaar dit ook kan klinken, het is ook een opluchting dat er weer twee maanden voorbij zijn gegaan. Het ging weer flink op en neer in mijn hoofd. In één week tijd overleden er twee mensen. Ik kende deze mensen niet zozeer, maar het ging om mijn beste vriendinnen die iemand verloren. Twee vriendinnen, de een verloor haar partner de ander haar vader. Het overlijden van deze mensen raakte mij niet eens zo erg, maar het verdriet van mijn vriendinnen des te meer.
Hoop in leven en in dood
Tijd voor een update. Niet dat ik zoveel te melden heb voor de buitenwereld, maar wel omdat ik het nodig heb om terug te kijken op de afgelopen twee maanden. Ik heb het nodig om even van mij af te schrijven en alles te ordenen.
Twee maanden geleden was ik net begonnen met een nieuwe hobby, en ik ben blij om te vermelden dat dit geen blauwe maandag actie was. Inmiddels ligt mijn kast vol met nieuwe, zelf gemaakte, broeken. Ik heb nieuwe kussenslopen gemaakt, en mijn kasten zijn behoorlijk gevuld met accessoires en hulpmiddelen voor het naaien. Mijn tante is bij ieder nieuw gemaakt item nog net zo enthousiast en trots als bij de eerste. Haar blije hart maakt mij op die momenten ook even blij.
Ik werd 31 jaar
Hiep, hiep.... Hoeraaaaaa. Begin deze maand ben ik 31 jaar geworden. Een mijlpaal voor mij en mijn naasten. Weer een levensjaar verder met de hoop dat ik nog zo'n 50 jaar mee mag gaan op deze wereld. Waar ik vorig jaar wel mijn verjaardag klein had gevierd, had ik die behoefte nu helemaal niet. Na de drukte van het afgelopen jaar had ik behoefte aan rust. Kort na mijn vorige blog was er een multidisciplinair overleg. Ik had er al niet teveel verwachtingen van, en dat was ook goed.
De diagnose, hoe verder?
Inmiddels zijn er een aantal weken voorbij en heb ik definitief alle papieren en gesprekken gehad omtrent de diagnostische onderzoeken. Hieruit is gekomen dat ik de diagnose autisme en een ander gespecificeerde persoonlijkheidsstoornis heb. Verbaast mij dit? Nee zeker niet. Maar ik ben wel heel blij dat er zoveel energie gestoken is in alle onderzoeken en gesprekken. Het geeft mij rust dat het, op papier, nu duidelijk is. Voor mijn gevoel is er nu een nieuw start punt gecreëerd om verder te gaan. Maar hoe gaan we nu verder?
Nieuwe diagnose, nieuwe website, nieuwe naam
Ja, je leest het goed. Een nieuwe diagnose én een nieuwe website. Zoals al te lezen was heb ik een periode van diagnostisch onderzoek achter de rug en was ik wachtende op de uitslagen. Met het wachten had ik bedacht dat mijn huidige website niet meer passend is. Deze website/blogs ben ik gestart toen ik in 2019 de diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis kreeg. De afgelopen jaren wist ik al dat dit niet meer passend is voor mij, maar nu is het definitief. Dus dat betekend ook een nieuwe website, zonder diagnose in de naam.
Stabiel maar slecht
Tijd voor een update, tijd om mijn hoofd leeg te schrijven. Gevoelsmatig is er niets veranderd de afgelopen weken, maar toch zijn er kleine stapjes gezet. En nee, helaas is mijn oorlog nog niet opgelost in mijn hoofd. Wat zijn dan de kleine stapjes die wel zijn gezet?
Ik mis mij
De zomervakanties zijn weer voorbij, voor vele mensen is het gewone leven weer begonnen. Ik had gehoopt dat mijn leven ook weer een beetje gewoon zou zijn, maar helaas. Het laat nog veel te wensen over.
Wie mij (inmiddels) een beetje kent weet dat ik ieder jaar enorm toeleef naar de zomervakantie, want dan is er weer Noorderzon. Een evenement waar ik ieder jaar enorm naar uit kijk en graag werk als EHBO'er. Maar dit jaar moest het helaas anders, ik heb moeten inleveren.
Stabiel of gewend?
Als mensen mij momenteel zien of spreken, krijgen ze al snel het idee dat ik gestabiliseerd ben. Ik lijk energie te hebben om activiteiten te ondernemen, ik praat energiek en ik kijk uit naar dingen die op de agenda staan. Maar is dit stabilisatie of gewenning van de situatie? Ik ga uitschrijven hoe de situatie op dit moment voor mij is.
Eindelijk hulp?
Voor het eerst in 7 maanden voel ik iets van opluchting. Eind oktober 2023 ging mijn hoofd volledig in paniek modus, een modus die ik niet uit kon zetten en alleen maar erger is geworden. Een hoop verwijzingen gekregen die allemaal leidde tot afwijzing. Hierdoor werd ik alleen maar slechter. Ik voelde mij niet gezien en was de hoop voor leven aan het opgeven. Maar, zoals je kan lezen, lijkt dit verleden tijd. Er is eindelijk hoop op hulp!
De lente is begonnen
20 Maart 2024 is officieel de lente begonnen. Een seizoen waar veel mensen naartoe leven. Het einde van een koude, natte periode en het begin van groene bomen en kleurrijke bloemen.
Ook mentaal gezien kijken veel mensen uit naar de lente. Het biedt licht na een periode van duisternis. De winterdepressies worden weer in de kast gezet en de zonnige dagen zorgen weer voor optimisme en blijdschap. Helaas is de lente voor mij dit keer niet de oplossing.
Wachten op hulp
Inmiddels is het 4 maanden geleden dat ik weer ben gestart met mijn medicatie. Eind oktober kwam ik in mijn huidige crisis terecht, en daar zit ik nu nog steeds in. In mijn vorige blog beschreef ik dat ik op de wachtlijst geplaatst zou worden bij het FACT, maar dit loopt helaas anders. Dit betekend dus dat ik na 4 maanden crisis nog steeds wacht op hulp. Vergelijk dit eens met 4 maanden continu migraine hebben, of 4 maanden lang extreem verkouden zijn. 4 Maanden niet kunnen lopen, of vul het maar in. Waarom kan het zo zijn dat je nergens 4 maanden hoeft te wachten voor lichamelijke hulp, maar wel voor psychische hulp?
30 Jaar overleefd...
Hiep hiep.... Hoera. Afgelopen vrijdag ben ik 30 jaar geworden. Een leeftijd waarvan ik en mijn naasten twijfelden of ik het zou halen. Waarom? Omdat ik sinds afgelopen november weer in crisis verkeer. Een recap sinds mijn laatste blog en een update van de huidige situatie.
De gevolgen van mijn trauma, bij de tandarts
Lange tijd heb ik getwijfeld om hier over te schrijven, maar ik heb toch besloten om het te doen. Vaak zijn de gevolgen van een trauma niet zichtbaar voor de buiten wereld, maar des te meer voelbaar voor jezelf. Dit is bij mij ook het geval. Toch is een gevolg van mijn trauma zichtbaar geworden.
Als je het verleden tegenkomt...
Yes! Het is weer feest in Stad, en daar ben ik blij mee. Normaal gesproken hebben wij ieder jaar het Noorderzon Festival in Stad, maar vanwege Covid-19 ging het vorig jaar niet door. Maar gelukkig zijn zij die geduld hebben! As we speak is het Noorderzon Festival in volle gang. Anders dan voorgaande jaren, maar het is er weer.
Inmiddels heb ik al twee EHBO diensten mogen draaien op noorderzon, en hoe erg ik er ook van geniet dat het er weer is, helaas kwam ik ook mijn verleden tegen.
Even een update
Na 3 maanden van stilte heb ik de behoefte om even weer een update te geven. Niet zozeer voor "de wereld", maar vooral om voor mijzelf even weer stil te staan en te beseffen hoe het gaat.
Soms heb ik het gevoel dat er weken niets gebeurd in mijn leven, alles gaat zoals het gaat. Mijn goede dagen worden afgewisseld met de slechte, soms kan ik intens genieten van dingen die voorbij komen en soms lig ik hele dagen in bed te balen omdat mijn lichaam niets meer aan kan.
Vriendschap in tijden van corona...
Hoe vaak heb jij het afgelopen jaar bedacht dat je echt die ene vriend en/of vriendin moet bellen. Hoe vaak heb jij afgesproken met die vriendin die je voorheen iedere week zag? Hoeveel excuses en antwoorden kun je op deze twee vragen bedenken waarom je het niet hebt gedaan?
Ik ben zelf enorm schuldig aan het niet onderhouden van vriendschappen in coronatijd. En ja, ik kan allemaal excuses bedenken waarom ik niet die ene vriend of vriendin wat vaker bel, maar daar heeft niemand iets aan.
Update, twee jaar na de diagnose
Het liefst zou ik nu willen schrijven over hoe geweldig mijn leven is verlopen na de diagnose. Had ik willen delen hoe ik mijn leven had ingericht volgens de maatschappelijke normen. Misschien had ik wel de hoop dat ik na mijn diagnose volledig tot rust zou komen en handvatten zou hebben om overal mee om te kunnen gaan, maar niets is minder waar.
Als het verleden het heden is
Mijn vorige blog eindigde ik met de vraag of ik mijzelf verder wil laten testen op autisme. Deze blog schreef ik in de nacht van woensdag op donderdag, wetende dat ik op donderdag een gesprek zou hebben met mijn levensloopbegeleidster(llb'er). Dat gesprek kwam en ik vertelde haar over mijn gedachten met betrekking tot borderline en autisme. Ik vroeg haar opinie over het wel of niet verder testen op autisme. Vrijwel direct gaf zij aan dat als ik dat echt is wat ik wil het traject gestart kan worden, maar dat het dan wel duidelijk moet zijn dat er geen verborgen trauma's zijn die dat proces in de weg kunnen staan.
Heb ik wel borderline?
15 maart 2019, Ik zat in de wachtkamer bij de psychiater. Nerveus omdat ik wist dat ik een diagnose zou krijgen, maar daar ook zoveel vragen over had. Uiteindelijk kreeg ik de diagnose borderline en had ik kenmerken van autisme. Nu bijna twee jaar later begin ik te twijfelen. Klopt de oorspronkelijke diagnose wel? Of werd autisme verborgen onder de kenmerken van borderline...
De weg naar werken in het hospice
Eind 2019 deed ik al een poging om weer op vrijwillige basis aan het werk te gaan. Helaas bleek dit toch te snel te zijn, en kon ik dat niet volhouden. Toen ook nog corona tevoorschijn kwam, liet ik alles qua vrijwilligerswerk maar los. Maar aan het einde van de zomer begon het toch weer te kriebelen bij mij. Ik baalde van het thuis zitten en voelde mij een uitkeringstrekker.
Arbeidsongeschikt verklaard
Afgelopen december was het zover, ik zat twee jaar in de ziektewet. Hoe zou het verder gaan? Moest ik weer aan het werk of beter gezegd, kon en kan ik weer betaald werk doen? Graag neem ik jou als lezer mee in deze periode.
Na maanden van stilte...
Mijn vorige blog schreef ik op 10 maart, precies één dag voordat de wereld kreeg te horen dat er een pandemie was en wij Nederlanders in een intelligente lock-down moesten. 10 maart was de laatste normale dag van 2020. En als ik mijn blog teruglees van die dag was ik niet heel positief ingesteld. Ik vroeg mij af wat de zin van het leven was en voelde mij nutteloos. Wat is er in de afgelopen 9 maanden veranderd?
Als het anders gaat dan je wilt
Het is alweer 3 maanden geleden dat ik voor het laatst een blog heb geschreven. Inmiddels zijn de kerstdagen gepasseerd, oud en nieuw is geweest, zo ook mijn verjaardag.
De week van sinterklaas
Wie is het niet ontgaan, sinterklaas heeft deze vele mensen weer blij gemaakt. Of misschien heb je het nog in het vooruitzicht en ga je het dit weekend of later vieren. Ik heb het feest dit jaar grotendeels aan mij voorbij laten gaan.
Het gaat best lekker
In mijn vorige blog kon je lezen dat ik best gespannen was voor mijn housewarming. Ik kan kort zijn, dit was zeer geslaagd! Ik had aan de genodigden doorgegeven dat ze vanaf twee uur 's middags welkom waren. Het eerste uur heb ik vol spanning zitten wachten, niet wetende hoeveel mensen er zouden komen en wanneer.
Een housewarming geven
Inmiddels woon ik alweer twee maanden in mijn nieuwe huisje, tijd voor een feestje dacht ik. Ik wil graag aan mijn vrienden en familie laten zien hoe mijn huis er nu uit ziet, wat ik allemaal heb gedaan, en een moment van samen zijn. Ik vindt het altijd leuk om feestjes te organiseren. Lijstjes maken van boodschappen, het huis schoonmaken, koken en bakken. Maar er zit ook een keerzijde aan een feestje geven. Wie nodig ik allemaal uit, gaan er wel mensen langskomen, wat als ik het helemaal niet trek op de dag zelf?
De donkere dagen
Het is al weer een paar week geleden dat de klok een uur terug is gezet. De wintertijd is begonnen, en ik begin het te merken. De lange donkere avonden, de winter in aantocht en de feestdagen staan voor de deur.
De afgelopen week waren mijn eerste officiële werkdagen. Maandag en donderdag heb ik een aantal uur gewerkt. Dit was super leuk, maar oh zo vermoeiend.
Omgaan met veranderingen
Yes, een week van verandering en nieuwe inzichten. De afgelopen week is er veel gebeurt, ik heb een baan gekregen! Eindelijk kan ik weer meedoen in de maatschappij, op feestjes meepraten over werk, niet meer ellendig thuis zitten omdat ik geen werk meer heb. Maar dit betekent ook veel veranderingen voor mij. Prikkels waar ik op een andere manier mee om moet gaan dan voorheen. Hoe ga ik dit doen...
Eenzaamheid
De afgelopen tijd is het veel in de media, eenzaamheid. Steeds meer ouderen raken eenzaam in onze drukke wereld. Ze moeten langer thuis blijven wonen, en hun contacten verwateren. In 2016 gaf 43% van de bevolking, 19 jaar en ouder, aan eenzaam te zijn. Dit vindt ik bizar. Hoe makkelijk is het om even langs te gaan bij een alleenstaande buurman/vrouw en een bakkie te doen. Maar is het wel zo makkelijk?
Het gaat zoals het gaat
Soms ben ik nog best onzeker over hoe de winter eruit komt te zien voor mij. Kom ik weer in een depressie terecht, of zal ik stabiel blijven deze periode? Een vraag waar ik zelf weinig invloed op heb. Het gaat zoals het gaat.
Bijna een jaar in de ziektewet
Nog 2 maanden en dan zit ik een jaar in de ziektewet. Wat betekend dat voor mij, en belangrijker wat heb ik bereikt met een jaar thuiszitten?
Als het niet lukt om afspraken na te komen
Inmiddels is de verhuizing helemaal achter de rug, en moet ik het “normale” leven weer oppakken. Afspraken die gemaakt zijn nakomen, en afspraken met mijzelf maken.
Dit is nog best lastig!
Als het lichamelijk tegenzit...
De voorgaande blogs gingen voornamelijk over hoe het in mijn hoofd gaat. Hoe ga ik om met alles dat om mij heen gebeurd, en hoe ervaar ik dit.
Maar er is iets dat de afgelopen maanden een grote rol in mijn leven heeft gekregen, namelijk clusterhoofdpijn. Iets wat je zelfs je ergste vijanden niet gunt. Clusterhoofdpijn wordt ook wel omschreven als zelfmoordhoofdpijn. Niet echt ideaal als je net uit een zware depressie komt.
De verhuizing
Inmiddels woon ik alweer 1,5 week in mijn nieuwe huisje, en ben ik aardig aan het settelen. Het wennen gaat mij makkelijker af dan ik had gedacht. Beetje bij beetje wordt het steeds meer van mij.
Verhuis stress...
Komende week is het zover, ik ga eindelijk verhuizen. Het staat al 3 maanden in mijn agenda, de verhuisdag. In de afgelopen maanden heb ik al een hoop voorwerk gedaan, maar deze week kon het echte inpakken beginnen. En wat heb ik mij hierop verkeken.
Soms is het gewoon volkomen k*t
In mijn vorige blog hebben jullie kunnen lezen dat ik een heerlijke tijd heb gehad op Noorderzon. Ontzettend vermoeiend, maar onwijs leuk om weer onder de mensen te zijn en iets te kunnen betekenen.
De afgelopen week heeft mij dat behoorlijk onderuit gehaald.
Een rollercoaster van een week
Afgelopen week was heftig, veel ups maar ook een aantal downs.
Sinds een aantal jaar ben ik vrijwilliger bij een EHBO vereniging, een super gave club met gezellige mensen. Voor Noorderzon heb ik zes diensten mogen draaien, wat heb ik me hier op verkeken.
Kennis maken met mijn nieuwe psycholoog
Zoals je in mijn vorige blog kan lezen, moet ik afscheid nemen van mijn lieve psycholoog. Dit brengt een hoop verwarring met zich mee en ook angsten. Gister was de dag dat ik mijn nieuwe psycholoog heb ontmoet. Hoe was dit voor mij? Zie ik het zitten? Kan ik deze wisseling aan? Daar ga ik vandaag over schrijven.
Afscheid nemen van mijn psycholoog…
Een aantal week geleden had ik mijn wekelijkse afspraak met mijn psycholoog. Er waren geen bijzonderheden om te bespreken, maar we vinden altijd wel iets om het over te hebben. Dit keer begon ons gesprek anders. Mijn psycholoog vertelde dat ze ergens anders gaat werken, en dat we moesten kijken of ik bij iemand anders terecht kon. Mijn eerste gedachte was hoe mooi dit voor haar is. Ik had het idee dat zij er op dat moment meer moeite mee had om het te vertellen, dan dat ik het had om het te horen. Hoe is dat nu?
Borderline, zichtbaar of niet?
Mensen denken altijd dat het te zien is dat iemand borderline heeft. Maar is dat ook zo? Als ik in de supermarkt mijn boodschappen aan het doen ben, zul je echt niet aan mij zien dat ik “anders” ben. Je zult mij echt beter moeten kennen om te kunnen weten dat ik borderline heb.
Hoe ervaar ik vriendschap?
Wanneer is iemand een vriend of een kennis? Dit is een vraagstuk waar ik mij continu bewust van ben in relaties met anderen. Als ik mensen nog niet zo lang ken is het vrij makkelijk, het is een kennis. Maar naarmate de tijd vordert ontwikkeld de relatie zich, en zou je kunnen spreken van vrienden. Dit is iets wat ik heel lang vooruit schuif. De buren zal ik niet snel vrienden noemen, ze blijven buren. Net als de mensen in de kerk, dit zijn mensen van de kerk.
Over het algemeen duurt het bijna 1,5 jaar voordat ik durf te zeggen dat iemand mijn vriend of vriendin is. Hoe dit komt? Vriendschappen zijn eng
Verplicht ontspannen...
Wat is ontspanning? Voor de één is dit even lekker op de bank Netflixen, voor de ander is het een rondje wandelen of lekker sporten. Ontspannen is iets wat ik al lange tijd niet meer kan.
Geloven met gevoel of verstand?
Geloven in God, hoe doe je dat? Mensen bij mij in de gemeente zeggen vaak dat het een gevoel is in je hart wat steeds krachtiger wordt. Voor iedere christen is dit een leerproces en moet je voor jezelf uitzoeken wat wel en wat niet werkt. Voor mij is het nog weer anders, want met mijn borderline kan ik niet vertrouwen op mijn gevoel.
Dealen met feestjes
Meerdere keren per jaar krijg ik uitnodigingen voor een verjaardag. "Vrijdag ga ik mijn verjaardag vieren en het lijkt me leuk als je ook komt, laat je het even weten als je komt?".
De makkelijkste weg voor mij zou zijn om tegen iedereen te zeggen dat ik nooit weer naar een feestje kom, want dat is wat mijn gevoel zegt. Maar wat wil ik echt?
De reis naar mijn diagnose
Sinds mijn jeugd weet ik al dat er iets "mis" is in mijn hoofd, maar wat... Op de basisschool was ik een aanwezig dametje, iedereen wist wie ik was, maar vrienden maken was erg lastig. Ik voelde mij vaak buitengesloten en leerde mijzelf om niet afhankelijk te zijn van anderen. Dit had voordelen, maar vooral nadelen. Ik voelde mij vaak alleen en niet begrepen, ik vond dat ik alles zelf moest kunnen doen. Door de jaren heen bouwde ik een muur op rond mijn kwetsbaarheid. Huilen was geen optie, maar een grote mond wel.