Sinds het gesprek met mijn llb'er over mijn seksueel misbruik, is het wat donkerder in mijn hoofd geworden. De afgelopen dagen zelfs flinke onweer. Naast de hevigheid van het opgerakelde trauma, waren er meer tegenvallers (om ze zo maar even te noemen). Er was miscommunicatie op het werk waar ik de dupe van was, er was een tegenvallend gesprek met iemand uit mijn omgeving, ik ben voor het eerst in jaren weer bij de tandarts geweest. En zo waren er nog een paar kleine prikkels die bovenop de berg kwamen. 's Nachts lig ik veel te piekeren en als ik slaap heb ik nare dromen. Alles zo bij elkaar maakt dat ik uitgeput ben. Ik heb geen energie over om te besteden aan sociale contacten, en zelfs eten koken is momenteel teveel. 

Toen ik mijn diagnose kreeg had ik de hoop dat mijn turbulente leven wat rustiger zou worden. Ik had de hoop dat ik met de juiste tools en de juiste mensen weer een opleiding kon doen en uiteindelijk kon gaan werken. Maar inmiddels ben ik erachter dat na een diagnose het leven niet alleen maar een stijgende lijn kent. En nee, ik ben nu niet depressief of suïcidaal. Maar het leven is wel weer flink ingewikkeld. 

Ondanks dat ik zo hard mijn best doen, baal ik nu ontzettend dat het allemaal niet lukt. Ik baal ervan dat ik me eenzaam voel terwijl ik omringd ben met lieve mensen. Ik baal ervan dat ik nu geen sociale contacten kan onderhouden. Ik baal ervan dat zelfs eten koken nu niet lukt. 

En ja, ik weet dat het weer goed komt. Er komen weer dagen dat ik me beter voel en kan genieten van kleine dingen. Maar het is zwaar om iedere keer weer terug te moeten komen in een strijd met mijzelf. 

Dus ja... hoe is het nu twee jaar na mijn diagnose? Soms gaat het heel goed en soms gaat het even minder. Waar ik wel heel blij mee ben is dat ik sinds mijn diagnose geen depressieve momenten meer heb gehad. Dat ik de juiste hulp heb gekregen en stappen heb gemaakt in mijn herstel. 

Ben ik nu twee jaar na mijn diagnose verder dan ik dacht? Nee dat niet. Ik had gehoopt dat ik verder zou zijn met mijn leven. Stiekem had ik toch de hoop dat ik een leuke vriend zou hebben, dat ik een opleiding aan het afronden zou zijn. Maar tussen hoop en wat haalbaar is zit een enorm verschil.

Wat ik zeker weet is dat ik niet meer dezelfde Jorien ben als voor de diagnose. Ik ben meer van mijzelf gaan houden en heb al veel geleerd hoe ik mijn leven makkelijker kan maken. Ik besef mij maar al te goed dat mijn hele leven een leerschool is, en ik zal mij erbij neer moeten leggen dat ik niet "normaal" ga worden. 

Stap voor stap ga ik mijn leven door, 

Stap voor stap leer ik meer en meer,

Stap voor stap wordt mijn wereld groter,

Stap voor stap doet het minder zeer.

Stap voor stap omringt met liefde,

Stap voor stap ook als ik het niet alleen kan,

Stap voor stap en soms eentje terug,

Stap voor stap kom ik dichter bij God's plan.