Voorgaande jaren (lees; het grootste deel van mijn leven) heb ik altijd last gehad van winterdips. Vanaf het moment dat de klok werd verschoven en de wintertijd begon, werd mijn hoofd langzaam donkerder. Wetende dat het na mijn verjaardag in februari altijd wel weer zou bijtrekken. Nu is dat niet zo. Sinds eind oktober verkeerd mijn hoofd in crisis. Dat is nu 5,5 maand geleden. In de tussentijd is er veel gebeurt, een opname, crisistherapie, doorverwijzingen. Tot nog toe zonder resultaat. In mijn vorige blog schreef ik over weer een nieuwe doorverwijzing, vorige week kreeg ik te horen dat ik ook daar ben afgewezen. Hun motivatie hiervoor is dat ik te crisisgevoelig ben en zij daar niet de capaciteiten voor hebben om mij in te helpen. 

Dit betekend dat ik op dit moment bij alle instanties ben afgewezen, instanties van basis GGZ tot gespecialiseerde GGZ. Ik heb het hier erg moeilijk mee. Afgelopen vrijdag heb ik dit nieuws te horen gekregen en na 5,5 maand weet ik niet meer hoe nu verder. Alle perspectief die ik had, hoe klein ook, is nu weg. Ik voel mij afgewezen door de GGZ, mijn problemen zijn blijkbaar zo ingewikkeld dat zelfs mensen die ervoor gestudeerd hebben mij niet willen/kunnen helpen. En ja, ik snap dat overal regeltjes aan gebonden zitten, maar iemand zo laten zwemmen in de duisternis... Dat zou in een land als Nederland niet mogen kunnen, maar helaas is het wel zo. 

Hoe nu verder. Ik ben opnieuw doorverwezen naar het FACT team omdat zij (voor zover mij is geïnformeerd) de enige in Noord-Nederland zijn die beschikken over crisis zorg. Als ik daar weer word afgewezen zal mijn casus op de regio-tafel belanden. Oftewel, voor nu is het weer afwachten. 

Hoe voel ik mij nu echt?

Ik voel me lamgeslagen en uitgeput. Na bijna 6 maanden strijden met en tegen mijzelf begin ik op te raken. Ik heb op dit moment geen perspectief en kan niet bedenken hoe ik verder moet leven. Toch probeer ik iedere dag weer door te komen, soms met een uitstapje naar de supermarkt, maar meestal slapend in bed. Slapen is op dit moment het enigste moment dat ik rust heb in mijn hoofd, dan hoef ik even niet te vechten. Niet nadenken over hoe verder, maar vooral niet nadenken over hoe lang ik dit nog volhoud. Mijn huisarts zei afgelopen maandag tegen mij dat hij trots op mij is. Trots dat ik al bijna 6 maanden aan het vechten ben en nog steeds de kracht heb om door te gaan. Hij heeft vertrouwen in mij dat ik er wel weer kom, ik heb die hoop. Voor nu is ieder uur die voorbij gaat een opluchting, dat is dan weer een uur die ik heb overleefd. Mensen geven mij de afgelopen tijd veel ongevraagde adviezen. "Ga af en toe een rondje lopen. Je moet niet de hele dag in bed liggen, hé. Ga iets ondernemen, daar knap je van op!" Ik snap deze mensen, maar zij snappen mij niet. Hoe lief het ook allemaal bedoeld is... Ik kan geen rondje lopen, ik kan niet iets ondernemen. Ik doe mijn best om in leven te blijven, en dat kost enorm veel energie. Ik doe het op mijn manier, hoe ik denk dat ik het beste kan overleven. Als dat betekend dat ik de hele dag in bed lig, dan is dat zo. Maar dan overleef ik wel. Als dat betekend dat mensen uren, dagen, weken niets van mij horen, dan is dat omdat ik mijn energie probeer te steken in overleven. Ik heb niet het gevoel dat ik een keuze heb, want alle energie die ik steek in relaties, activiteiten, en bedenk het maar. Die energie heb ik dan niet meer om voor mijzelf te vechten. En op dit moment is dat het belangrijkste! Dat ik vecht om te leven en hoop houd. En als mijn hoop waarheid wordt, en ik overleef dit? Dan kan ik weer energie steken in contact met mensen en activiteiten. 

Voor nu is mijn motte: "Ik adem, dus ik leef!"