In het overleg hebben we besproken hoe nu verder met de huidige diagnose en alle uitslagen. We kwamen eigenlijk tot de vraag of de reguliere GGZ mij nog wel kan helpen. Omdat het advies is om geen nieuwe behandelingen en therapieën te starten, ben ik in theorie uitbehandeld. Binnen de GGZ is het zo geregeld dat je alleen geholpen kan worden als je "in behandeling" bent of gaat. Dus als je actief een behandeling gaat volgen. En na alle onderzoeken en gesprekken is dit voor mij niet (meer) werkend. Dat geeft automatisch de vraag, wat werkt dan wel? Dat is helaas nog steeds onbekend. Ik heb hier zelf geen antwoord op, en de mensen om mij heen ook niet.

Waar sta ik dan nu? Ik probeer kleine projecten op te pakken. Ik had al langere tijd het idee om een nieuwe bank te kopen, uiteindelijk heeft dit erin geresulteerd dat ik de afgelopen weken druk bezig ben geweest met een heel woonkamer project. Allerlei nieuwe meubels, een nieuwe tv, de muur geverfd en het deurkozijn na jaren ook geverfd. Het idee van een bank kopen is dus een project geworden. Deze is bijna ten einde, alles is klaar en ik hoop dat de bank in april komt. Daarnaast had ik heel sterk het gevoel dat ik bezig moest met mijn conditie. Na het een en ander uitzoeken heb ik mij aangemeld bij een zwemclub, en sinds deze maand zwem ik één keer per week. Niet omdat dit zoveel zal veranderen voor mijn lichaam, maar wel voor de mentale verandering. Ik heb elke week een verplichte afspraak om de deur uit te gaan, te bewegen en contact te maken met andere mensen. Tot nu toe bevalt het erg goed. Daarnaast kriebelde het ook enorm om weer actief te worden in het hospice, mijn geliefde hospice. De betrokkenheid en liefde van mijn collega's zorgde ervoor dat ik ook hierin een stap heb gezet. Werken zoals ik deed zit er nog niet in, maar ik ben nu wel iedere week aanwezig bij de vergadering. Vanaf hier hoop ik langzaam mijn takenpakket weer te vullen met wat passend en haalbaar is voor mij. Of dit weer gaat worden hoe het was? Dat weet ik niet. Maar dit is een begin en ik ben blij dat iedereen mij zo welkom laat zijn.

En last but not least, ik heb een nieuwe hobby. Ik heb een erg leuke tante en zij is een kunstenares met de naaimachine. Van simpele reparaties tot hele spijkerjassen, zij maakt van alles. Zij inspireert mij enorm, op mentaal vlak maar ook praktisch. Ik heb ooit een naaimachine gekregen, maar nooit echt interesse voor gehad. Wel eens een kussenhoes gemaakt enzo, maar meer ook niet. Toen ik laatst een gordijn wou inkorten deed de naaimachine niet wat ik wou. Dus ik mijn tante bellen voor tips, maar het lukte niet. Uiteindelijk heeft mijn tante de naaimachine bij haar onderhoudsman gebracht, en vorige week was hij weer terug. Ik heb een avondje "les" gehad van mijn tante, en de volgende dag heb ik mijn eerste broek genaaid. Inmiddels is er al een tweede broek, en heb ik de slag aardig te pakken. Ik ben onwijs dankbaar dat mijn tante het enthousiasme heeft om mij hierin te helpen. Met de tijd wordt zij steeds belangrijker voor mij. En dat is echt niet alleen vanwege een naaimachine. Het is vooral omdat zij ziet wie ik echt ben. 

Dan nog de vraag, hoe gaat het nu? Als je bovenstaande hebt gelezen zou je kunnen denken dat het wel weer goed gaat. Op sommige momenten is dat ook zo. Er zijn hele kleine en korte momenten dat ik mij even goed voel. Momenten dat ik even niet hoef te bedenken hoe ik het volgende uur door ga komen. Maar of het goed gaat? 

Op dit moment voel ik mij vooral angstig. De patronen lijken zich weer te herhalen. Er ontstaat een crisis, het duurt ongeveer 1,5 jaar om hier weer bovenop te komen. Langzaam aan dingen weer oppakken, maar uiteindelijk realiseren dat het niet op gelijkwaardig niveau is met voor de crisis. In de opbouwende periode zoveel mogelijk dingen proberen te doen die goed voor mij zijn, maar niet te belastend. En op het moment dat ik denk dat ik mijn leven weer goed op orde heb, dan staat de volgende crisis voor de deur. Iedere keer weer die uitputtende strijd. Maar de angst die ik nu heb is anders dan de vorige keer. Ik probeer nu alles op alles te zetten om mijn leven zo kwalitatief en goed mogelijk op orde te krijgen. Hopen dat een volgende crisis niet zal komen. Want ik weet niet of ik een volgende crisis wil aanvechten.