Na mijn actieve zoektocht besloot ik om contact op te nemen met de contactpersoon van het hospice. Na een kort telefoongesprek was ik in afwachting van de informatieve mail die mij toegestuurd zou worden. 's Avonds heb ik de mail aandachtig doorgelezen, en mijn aandacht was gewekt. Werken in het hospice is vrijwillig maar niet vrijblijvend. Ik zou eerst een kennismaking hebben en daarna drie meeloopdagen hebben. Het ging allemaal erg snel! Op maandag had ik gebeld en op donderdag was de kennismaking. Na een super leuk gesprek met Linda en een klik van beide kanten, besloten we direct de meeloopdagen in te plannen. De week erna was dat direct mogelijk, en wow wat was dat een intens bijzondere week. De collega's waren super aardig en waar ik een zware sfeer had verwacht, was er ook een hoop blijheid en tevredenheid. 

Na de meeloopdagen was er een evaluatie gesprek en van beide partijen waren we positief. Ik zag het helemaal zitten op hier aan het werk te gaan. 

Inmiddels ben ik al vier maanden werkzaam in het hospice, en wat ben ik hier ontzettend blij mee! Als ik dit aan mensen vertel reageren ze allemaal geschokt en hebben ze bijna medelijden met mij. Ik krijg reacties te horen als 'is dat niet ontzettend zwaar dat iedereen daar dood gaat?'. En ik snap het wel, dit dacht ik vroeger ook vaak. Mensen die dood gaan is zwaar en moeilijk. Maar het tegendeel is waar!

De afgelopen maanden heb ik al zoveel mensen mogen ontmoeten en begeleiden/verzorgen op hun sterfbed. Ieder persoon is uniek en heb ik een andere connectie mee. Ik heb al meerdere malen mooie gesprekken mogen hebben met gasten over het geloof. Mensen die in tranen vertelde dat ze zo uitkeken naar de hemel. En ja, ik was hierdoor geraakt. Hoe mooi is het om zo dichtbij mensen te mogen staan die al met één been in de hemel zijn. 

En zeker zijn er ook mensen die niet geloven, maar ook die mensen gaan in rust naar het einde. Uiteindelijk is mijn ervaring na de afgelopen maanden dat iedereen die in het hospice komt, als gast, maar één doel heeft. En dat is in rust en zonder pijn naar de eindstreep. 

Een reactie die ik ook vaak krijg is 'maar je moet iedere keer afscheid nemen van mensen, hoe doe je dat?'. Logische vraag, maar als insider kwam ik er al snel achter dat dit niet zo werkt. Heel cru gezegd; ik heb geen tijd om mij aan mensen te hechten, dus ik hoef ook geen afscheid te nemen van iemand die mij aan het hart gaat. Zeker neem ik op een bepaalde manier afscheid van mensen op het werk. Als de kans groot is dat ik ze de volgende dienst niet meer zie, dan wens ik ze een goede reis. Maar meestal zeg ik niets aan het einde van mijn dienst. De gasten hebben al genoeg momenten van afscheid nemen, daar hoeven niet nog 12 vrijwilligers per dag bij. 

Als van werk onderweg naar huis ben neem ik de gasten en hun familie mee in gebed. Door onderweg naar huis te bidden voor de mensen op het werk, kan ik bij thuiskomst dingen loslaten. En ja, ook ik heb behoefte om mijn ervaringen op het werk te delen met mijn naasten, maar uiteindelijk lig ik 's avonds altijd in bed met een dankbaar gevoel. 

Dankbaar dat ik iets kon betekenen voor anderen, dankbaar dat ik mijzelf maatschappelijk inzet, dankbaar dat ik nog mag genieten van de mensen om mij heen. 

Maar bovenal ben ik dankbaar voor de weg die God mij heeft geleidt hierin. Dankbaar dat ik geregeld gasten spreek die halverwege de hemel zijn en waar ik van mag leren en mij op mag verheugen!