Op dit moment zit ik zo ongeveer 8,5 maand in een "slechte periode". Een crisis kan ik het niet meer noemen, want daarvoor duurt het al te lang. In de afgelopen maanden is er veel gebeurd in mijn hoofd, ik heb meer geleerd over wat er "fout" zit in mijn hoofd. Ik kan benoemen waar ik last van heb, wat mij paniek geeft, en wat mij levensmoe maakt. Maar een oplossing kan ik niet vinden. Ik leg het tegenwoordig uit dat mijn hoofd verkeerd geprogrammeerd is geraakt door het leven heen, en dat ik eigenlijk gereset moet worden. Maar in tegenstelling tot elektronica hebben wij, mensen, geen reset knop. En er bestaan helaas geen handleidingen om de mens te resetten. Dit is dus nog een hele zoektocht. 

Inmiddels heb ik een team van hulpverlening om mij heen met wie ik ga kijken wat de opties zijn en hoe we voor verbetering kunnen gaan. Want één ding weet ik wel zeker, ik wil niet stabiliseren. Ik wil kunnen leven zonder 24/7 een strijd te moeten voeren met mijzelf. 

Hiermee komen we terug op de titel van deze blog; stabiel of gewend? Als ik bewust stil sta bij mijn huidige situatie ben ik zeker niet stabiel. De kleinste dingen kunnen nog steeds zoveel invloed op mij hebben dat ik in paniek raak. Dus ik voel dat ik gewend ben geraakt aan mijn huidige situatie. Vergelijk het met iemand die altijd pijn heeft. Ondanks medicatie verminderd de pijn niet. Dagen, weken en maanden gaan voorbij en de pijn blijft hetzelfde. Maar deze persoon met pijn houdt hoop op leven zonder pijn. Doordat de pijn er altijd is raakt diegene gewend aan dat het er is. De grenzen worden verlegd en activiteiten worden steeds meer opgepakt. 

Ik merk dat dit in mijn hoofd ook gebeurt. Ik raak weer gewend aan de oorlog in mijn hoofd. En ja, ik zeg weer. Want als ik terugkijk naar de afgelopen 20 jaar is de oorlog nooit weg geweest. Ik heb iedere keer weer nieuwe wapens ontwikkeld in mijn hoofd om de oorlog aan te kunnen. Maar de oorlog is nooit gestreden, ik raak eraan gewend dat de wapens van dat moment voldoende werken om mijn leven in stapjes weer op te pakken. Tot de wapens niet meer werken, ik slechter wordt, in een crisis beland en nieuwe wapens moet ontwikkelen. Dat is wat er de afgelopen maanden ook is gebeurd. 

Dit betekend niet dat ik stabiel ben, of dat het beter met mij gaat. Dit betekend dat ik dingen van het "normale" leven moet opofferen om de oorlog weer aan te kunnen. Net zoals ik 5 jaar geleden heb moeten opgeven dat ik een gewone baan kon hebben. 

Nu ik dit schrijf realiseer ik pas hoeveel ik al van het gewone leven heb moeten inleveren. En het geeft mij de vraag of ik ooit op het punt kom dat het stopt. Of zal ik zelf ooit de keuze moeten maken om mijn hele leven op te moeten geven omdat ik de oorlog niet meer aankan? 

Allemaal vragen die mij aan het denken zetten en helpen bij het ontwikkelen van nieuwe wapens.