Na de zoveelste afwijzing ben ik voor de tweede keer doorverwezen naar het FACT team. Ik had de hoop al zo goed als opgegeven en was aan het nadenken over hele andere trajecten. Maar na de tweede verwijzing kreeg ik toch bericht dat ze een gesprek met mij aan wouden gaan. Het zou om een eenmalig gesprek gaan om te kijken of het FACT team mogelijkheden zou zien om mij verder te helpen. Het gesprek stond gepland voor halverwege mei. Er kwam een psychiater en psychiatrisch verpleegkundige langs, en samen met begeleiding en mijn moeder hebben we een uur gesproken over het verleden, het heden en de toekomst. 

Even tussendoor, alle lof voor mijn moeder! Mijn moeder is de afgelopen 7 maanden een rots in de branding voor mij, ze gaat mee met gesprekken en vecht als een leeuw voor haar welp. Hier ben ik enorm dankbaar voor, want alleen kan ik het allemaal niet aan.

 Terug naar het FACT team. Aan het eind van het gesprek werd mij verteld dat mijn casus een week later in het team besproken zou worden, en dat ik hier dan direct over gebeld zou worden. En zo beloofd, zo gedaan. Ik werd gebeld. Mijn casus was besproken in het team, en iedereen was het ermee eens dat ik hulp moest krijgen. Ze vonden het heftig dat ik al zoveel dichte deuren had gezien en ze wouden niet opnieuw de deur dichtgooien. Ik zou ter zijner tijd een afspraak krijgen voor een adviesgesprek en vanaf daar wordt er verder gekeken voor behandeling. Helaas is het ook nu het geval dat er personeelstekorten zijn en de wachtlijsten lang. Op mijn vraag of ik voor de zomer nog hulp zou krijgen kreeg ik geen antwoord. Tot vandaag.

Vanmorgen lag er een brief in mijn brievenbus met een afspraak voor over twee weken. Over twee weken heb ik al een adviesgesprek! Dit is zoveel sneller dan verwacht. Het is nog geen start van een behandeling, maar ze doen wel hun best om mij snel verder te helpen.

Dan nu antwoord op de vraag; hoe gaat het?

Wisselend, stabiel slecht. Ondanks dat er nu hulp in het zicht is, is mijn hoofd nog steeds enorm onrustig. De oorlog gaat door en de momenten van rust zijn er nauwelijks. Wel is het zo dat hoe langer je met iets leeft, hoe meer je eraan went. Dat geldt nu ook voor mij. Ik ben in een bepaalde cadans geraakt omtrent het slecht voelen. Ik weet dat als ik 's avonds naar bed ga ik moeite heb met slapen, dus dat ik meer afhankelijk raak van slaapmedicatie. Ik weet dat ik labiel ben en om de domste dingen ineens moet huilen. Ik weet dat als ik 's morgens wakker wordt ik ervan baal dat ik weer ben wakker geworden. Ik raak eraan gewend dat dit even is zoals het is. 

En ja, er zijn door de dag heen heel veel momenten dat ik boos ben op de situatie, dat ik ervan baal dat ik niet naar mijn geliefde werk kan, dat ik huil omdat ik niet even een bezoekje aan vrienden kan brengen. Maar ook daar raak ik aan gewend. 

Mijn huidige leven is ronduit kut. Het isoleert mij en ik ben vaak eenzaam. Ik wil het zo graag anders maar ik weet ook dat ik nu stabiel slecht ben. Stabiel slecht betekend in mijn geval dat ik wel kan doorleven. Zolang ik het stabiel kan houden is er hoop. Als ik nu onstabiel wordt, dan loopt mijn leven ernstig gevaar. 

Voor nu is dit even de update. Hoop op hulp. Hoop op een beter leven.