De afgelopen maanden ben ik veel bezig geweest met het herontdekken van mijzelf, het opnieuw inrichten van mijn dagen en bewust bezig met rust inplannen. Dat laatste ben ik behoorlijk vergeten deze week. Noorderzon is voor mij ieder jaar weer het hoogtepunt van mijn zomer. Veel gezelligheid, lachen en genieten met elkaar. Ondertussen als vrijwilliger meehelpen en onderdeel mogen zijn van de organisatie. Ik dacht dat ik bewust bezig was geweest door mij minder dan gewoonlijk op te geven. Ik zou vijf diensten draaien en nog een paar als reserve staan. De eerste dienst was geweldig, ik kon mezelf nuttig maken en ik genoot van alles om mij heen. De hierop volgende diensten merkte ik dat mijn energie iets minder was, maar ik kreeg meer energie ervoor terug. Tot ik een aanvaring kreeg met iemand op straat.

Onderweg naar het Noorderplantsoen reed een jonge man mij bijna onderuit. Ik dacht; gewoon negeren, niet druk om maken. Fiets wegzetten en genieten van een nieuwe dienst. Deze jonge man dacht daar anders over, hij kwam mij achterna en ging even vertellen dat ik niet goed had uitgekeken. Mijn bloed begon te koken, hij uitte op een zeer onvriendelijke manier zijn mening, en raakte mij door te zeggen dat ik een uitkeringstrekker ben. Normaal gesproken zou mij dit weinig doen, maar nu was het anders. Sinds ik in de ziektewet zit voel ik mij geen onderdeel meer van de maatschappij. Ik draag niets bij en krijg geld terwijl ik een beetje ziek ben. Dikke onzin natuurlijk, want ik weet wel beter, maar toch voel ik mij soms zo. Juist in de afgelopen week waar ik mij zo heb ingezet voor anderen, werd mij op een pijnlijke manier duidelijk gemaakt dat ik niet “normaal” ben en niet werk voor mijn geld.

Als het aan mij lag was ik allang weer aan het werk, en had ik mijn geld zelf verdient. Maar ik weet dat dit nog niet lukt. De afgelopen week ben ik mijzelf flink tegen gekomen, en daar moet ik nu voor boeten.

De komende dagen zal ik veel uitrusten en in huis aanklooien om weer wat rust te krijgen in mijn hoofd. Ik moet lijstjes maken om de makkelijkste dingen gedaan te krijgen. Maar het is niet anders, dit is hoe het nu werkt, dit is onderdeel van mijn leven met een diagnose.

Gelukkig heb ik veel lieve mensen om mij heen die mij begrijpen en tegen wie ik aan kan kletsen als het even niet zo lekker gaat. Mensen die om mij geven en het niet interesseren hoe ik aan mijn geld kom. Vrienden en familie die trots zijn op waar ik sta en al bereikt heb.

Dus de les van deze week voor mij: heb schijt aan wat anderen zeggen, zij hebben geen idee wat er in iemands leven gebeurt!