Sinds de vorige blog ben ik weer een beetje uit het diepe dal na Noorderzon geklommen. Ik heb er zeker twee week enorm last van gehad, het gemis en verlangen naar hoe ik 1,5 jaar geleden functioneerde. Ergens was het fijn dat ik september het "gewone leven" weer begon. Ik had weer afspraken met hulpverleners, ik probeerde wat meer de deur uit te gaan en ik hielp mijn ouders daar waar nodig. Half september stond er een ZAG gepland, een zorg advies gesprek. Met het merendeel van de hulpverleners heb ik gesproken over waar we op dat moment stonden, waar ik graag heen zou willen, en hoe we dat kunnen bewerkstelligen. Maar zoals jij als lezer misschien ook begrijpt, er is geen klip en klaar antwoord voor de problemen in mijn hoofd. Dus besloten we om in stapjes te gaan werken om uiteindelijk mogelijkheden te vinden om mijn leven aangenamer te maken. 

De eerste stap hierin was een volledig diagnostiek onderzoek. Iets waar ik al jaren mee in mijn hoofd zit en we nu eindelijk zouden gaan doen. Niet voor oplossingen, maar wel in de hoop dat ik een paar puzzelstukjes kan gaan plaatsen op de juiste plek. De benodigde afspraken werden ingepland, mijn moeder werd uitgenodigd voor een gesprek en een hoop vragenlijsten zijn ingevuld. Vandaag had ik het laatste onderzoek met betrekking tot een diagnose. Volgende week zal er al een indicatie zijn van de uitkomsten, maar pas over drie week krijg ik het officiële advies gesprek. Ik heb nooit geweten dat er zoveel gesprekken, vragenlijsten en  verwerking in zou zitten. Maar goed, beter veel en grondig dan maar iets op papier zetten.

Een vriend van mij vroeg of ik het spannend vindt wat de uitslag zal zijn. Ik vertelde hem dat ik de uitslag niet spannend vindt, maar dat ik het wel heel spannend vindt om niet te weten wat daarna gaat gebeuren. 

Want hoe stabiel ik ook ben, het gaat wel enorm slecht in mijn hoofd. Aan de buitenkant kan ik dit goed maskeren, maar vanbinnen is mijn strijd enorm groot. Het kan in kleine dingen zitten, ik vergeet bijvoorbeeld van alles. Ik ben de afgelopen weken al twee keer vergeten om wc-papier te kopen. Ik heb altijd een enorme voorraad, maar ik vergeet gewoon dat het bijna op is. Ik vergeet mensen terug te appen, ik vergeet mijn was op te hangen, ik vergeet te douchen, ik vergeet te eten, ik vergeet mensen te feliciteren en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar dat is niet alleen het gevolg van mijn strijden. Mijn lichaam is zo uitgeput dat ik niet meer de energie heb om langer dan een uur rechtop te zitten. Na een uur moet ik of in beweging komen, of op bed gaan liggen. Een ook dit klinkt weer heel onbenullig, maar ik kon uren achter elkaar aan mijn bureau zitten met lego. Het niet kunnen investeren in relaties en hopen dat mensen in mij willen investeren omdat ik hoop dat waard te zijn. Laat staan de gedachtenstormen die in mijn hoofd voorbij razen. Het frustreert mij meer en meer. 

En dat is waarom ik het zo spannend vindt om verder te kijken als ik het advies krijg van de diagnostische onderzoeken. Dan is mijn perspectief weg en moet ik weer opzoek naar een nieuw perspectief. Waar kan ik dan naartoe leven. Maar vooral... komen er adviezen die de oorlog in mijn hoofd zullen temperen. Zijn er nog mogelijkheden met behandelingen om mijn leven aangenamer te maken? Ben ik op deze aarde gezet om oud en verrimpeld te worden, of zal ik zelf mijn leven vroegtijdig beëindigen omdat de oorlog niet op te lossen is. 

Ik hoop op mogelijkheden. Mogelijkheden om de oorlog chronisch te maken in plaats van levensbedreigend. Misschien zelfs wel de mogelijkheid om zonder oorlog te kunnen leven.