Waar ik zo mijn best heb gedaan om niet depressief te worden, ga ik nu toch door een behoorlijke dip. Ik kan niet zeggen dat ik depressief ben, want ik weet hoe dat voelt. Maar ik zit niet lekker in mijn vel, dat weet ik wel. Het lastige is alleen dat ik niet weet waarom en dus ook niet weet hoe ik het kan veranderen. En doordat ik zelf niet weet hoe en wat, heb ik mijn masker maar weer opgedaan om anderen niet tot last te zijn. Nu is het tijd om deze weer af te zetten. Want dit is hoe het gaat. 

Ik zou kunnen schrijven over de afgelopen maanden, hoe ik eerste kerstdag met mijn moeder en stiefvader net als anders aardappelen, groente en vlees heb gegeten. Hoe ik oud en nieuw alleen thuis heb gevierd. Hoe ik mijn verjaardag heb gevierd met allemaal dierbare mensen. 

Maar dat is niet wat nu in mijn hoofd speelt. Op dit moment weet ik niet of ik ooit nog wel mee kan draaien in deze maatschappij. Vanaf november/december probeer ik iedere week 2 keer te werken. Dit lukt vaker niet dan wel. 

Mensen om mij heen die blijven vragen wanneer ik weer "gewoon" aan het werk kan, en of ik nog een studie ga afronden. Het zijn allemaal lief bedoelde vragen en opmerkingen, maar ik voel me er steeds slechter door. Iedere keer denk ik er weer over na of ik ooit weer gewoon mee kan draaien. Ga ik ooit nog weer een baan vinden wat ik langere tijd kan volhouden? Ga ik ooit een studie afmaken? 

Ik zit, as we speak, 1 jaar en 3 maanden thuis. En als ik heel zwart wit kijk, is er niet veel veranderd. Ja ik ben niet meer depressief, en heb geen suïcidale gedachten meer. Maar ik voel me nuttelozer dan ooit en heb het gevoel dat ik niet in de huidige wereld pas. Ik kan me niet aanpassen aan de maatschappij, de maatschappij die vindt dat je moet werken voor je geld. De maatschappij die al snel zegt dat je lui bent als je thuis zit. 

Ik vraag me steeds vaker af wat de zin van het leven is hier op deze aarde. Vanuit christelijk oogpunt kun je dit beantwoorden door te zeggen dat ik anderen God's liefde moet laten zien. Dat ik mag vertellen over wie Hij is, wat Hij ons geeft en dat we bij Zijn koninkrijk mogen horen. 

Maar zoals ik in een eerdere blog al heb geschreven is het geloof voor mij nogal een lastig iets. Dus als ik dit opzij zet, wat is dan nog de zin van het leven? Sommige mensen zeggen dat ze leven om lol te hebben. Anderen zeggen dat ze leven voor hun kinderen. Maar wat nou als je gevoelsmatig niets hebt om voor te leven? 

Ik durf eerlijk te zeggen dat mijn geloof de enige reden is dat ik hier nog rondloop. Dat God nog een plan met mij heeft, die ik (nog) niet zie. Maar wat is dit lastig om elke dag maar weer te beseffen. Zeker als de momenten komen dat ik me slecht voel. Dagelijks blijft de vraag in mijn hoofd of ik mij ooit nog weer beter ga voelen dan dit. Of ik ooit weer mee kan doen in de normale maatschappij en zelf voor mijn geld kan werken. 

Allemaal dingen die mij doen beseffen dat ik nog een lange weg te gaan heb, en niet mag opgeven. Want wat hou ik veel van de mensen om mij heen, en wat geef ik veel om ze. Ik blijf hoop houden op betere tijden.