Hoe nu verder is nog heel lastig. Ik bemerk daarin veel onrust bij mij. Nadat de onderzoeksresultaten bekend waren heb ik een adviserend gesprek gehad om alle uitslagen te bespreken en heb ik advies gekregen voor de toekomst met hulpverlening. Kort gezegd werd hier afgeraden om nog verdere behandelingen of therapieën te gaan volgen, omdat ik in het verleden al veel behandelingen heb gehad en ik hier niet van heb kunnen profiteren. Daarnaast bestaat er een groot risico dat als ik wel een traject voor behandeling in ga, ik dit met volle overgave doe waardoor het mij teveel overvraagd en ik er slechter van kan worden. Dus geen boekjes meer voor mij. Wat dan wel? Er wordt geadviseerd om begeleidt te worden op herstel en levenskwaliteit. Concreter dan dit is het voor nu nog niet. 

Ik merk aan mijzelf dat ik hier een beetje pessimistisch van wordt. Ik heb behoefte aan duidelijkheid en perspectief, maar dat is er niet. En ik weet heel goed dat dit voor nu ook niet haalbaar is, het is dag voor dag, week voor week kijken wat mogelijk is en haalbaar. Hele kleine stapjes zetten om uiteindelijk te hopen op iets van herstel. Gelukkig heb ik hoop en doe ik mijn best om van elke dag het beste te maken en probeer ik kleine dingen te ondernemen die op lange termijn voordeel zullen geven. 

Dan nog even een blik op de afgelopen weken en waar ik nu sta. De december maand was pittig. Naast het verwerken van alle uitslagen was december een maand van overdenking en feestdagen. Begin december heb ik een tattoo laten zetten, gepland precies een jaar nadat ik uit de kliniek kwam. Een herinnering aan hoe het was, maar ook dat er op de donkere momenten altijd licht blijft schijnen. Verder ben ik samen met een zeer dierbare vriendin uit eten geweest, dit was een hele bijzondere avond om samen met haar te doen. Ik heb een EHBO dienst gedraaid, heb een etentje gehad met een vriend van vroeger waar het contact mee verwaterd was, heb mijn ouders geholpen daar waar ik kon en we hadden natuurlijk de kerstdagen en oud en nieuw. 

Ik heb veel gedaan om bezig te blijven, maar vooral omdat ik het nodig had. Ik had het nodig om lekker te fladderen en te doen waar ik zin in had. En ja, na de kerst heb ik daar behoorlijk de prijs voor moeten betalen. Ik heb veel op bed gelegen, weinig geslapen omdat de oorlog in mijn hoofd extra te keer ging als ik thuis was om te compenseren voor alle activiteiten. Ik ben veel momenten angstig geweest omdat ik niet weet hoe het verder moet. Want ondanks dat ik veel dingen heb gedaan waar ik in het moment van kon genieten, brengt het veel onrust als ik weer thuis ben. Onrust omdat het verlangen zo groot is om weer "normaal" te kunnen functioneren. Het maakt mij bang om na te denken over de toekomst, of er wel een toekomst is of dat ik als een soort kluizenaar eindig. Veel vragen, weinig antwoorden.

Deze week staat er weer een multidisciplinair overleg gepland om te bespreken wat de mogelijkheden zijn met hulpverlening en waar ik bij gebaat ben. Ik verwacht er niet teveel van, puur uit zelfbescherming omdat ik weet dat er geen duidelijke antwoorden gaan komen. Ik ga zien wat het brengt, en vanaf daar ga ik weer verder.