De gevolgen van mijn trauma, bij de tandarts
Gepubliceerd op 4 mei 2022
Leestijd 6 minuten
Lange tijd heb ik getwijfeld om hier over te schrijven, maar ik heb toch besloten om het te doen. Vaak zijn de gevolgen van een trauma niet zichtbaar voor de buiten wereld, maar des te meer voelbaar voor jezelf. Dit is bij mij ook het geval. Toch is een gevolg van mijn trauma zichtbaar geworden.
Sinds mijn trauma heb ik extreme tandarts-angst ontwikkeld. Ik ga niet teveel in details treden, maar het verliezen van de controle is extreem geworden bij mij. En laat ik nu net een gebit hebben waar altijd wat aan moest gebeuren. Inmiddels is mijn gebit al meer dan 10 jaar een trigger voor mij op trauma gebied. Toen ik 18 was ben ik bij een tandarts terechtgekomen die ik wel durfde te vertrouwen. Bijna 3 jaar lang kwam ik maandelijks bij hem op de praktijk voor behandelingen. Iedere afspraak moest er wel iets gebeuren. Toen ik eindelijk lachend naar de tandarts ging kreeg ik het nieuws dat hij weg ging. Mijn grootste nachtmerrie! Had ik eindelijk een tandarts die ik vertrouwde en waar ik bijna met plezier naartoe ging, moest ik een nieuwe zoeken.
Ik heb enorm mijn best gedaan om een nieuwe tandarts te vinden die bij mij paste. Die met mijn gebruiksaanwijzing overweg kon. Toen ik eindelijk dacht dat ik die had gevonden ging het mis. Ik moest een wortelkanaal behandeling ondergaan, en werd tijdens de behandeling zo getriggerd in mijn trauma dat ik huilend de praktijk verliet. Ik ben huilend en overstuur naar een vriendin gelopen die om de hoek woonde van de tandarts, en het heeft een hele middag gekost voor ik weer rustig was.
Dat was één van de laatste keren dat ik bij de reguliere tandarts ben geweest.
Mijn angst voor de tandarts, en mijn trauma, was zo groot geworden dat ik maar niet meer heen ging. En door de tijd heen werd dit ook merkbaar aan mijn gebit. Nou heb ik altijd al een slecht gebit gehad, en het medicijngebruik door de jaren heen heeft het ook niet versterkt. Mijn gebit werd zo slecht dat ik op een bepaald moment niet meer wist hoe verder.
Uiteindelijk heb ik mijn beste vriendin in vertrouwen genomen, en haar laten zien hoe slecht mijn gebit was. Haar ook verteld hoe en waarom en dat ik niet meer wist hoe verder. Na een paar gesprekken besloten wij om het samen aan te pakken. Er werd een afspraak gemaakt bij een tandarts in de buurt, en zij zou mij bij alles ondersteunen.
De eerste afspraak bij de tandarts was een hel in mijn hoofd. Wat er allemaal gezegd is weet ik niet meer, wel weet ik dat er toen foto's zijn gemaakt en een vervolgafspraak.
Bij de vervolgafspraak werd al heel snel duidelijk dat het grootste deel van mijn gebit niet meer te behouden was. Dus ik kreeg te horen dat ik een kunstgebit zou krijgen. Ik schaamde me kapot, want er ligt zo'n enorm taboe op kunstgebitten en gebitsprotheses.
In datzelfde gesprek werd het al vrij snel duidelijk dat de reguliere tandarts niet de juiste plek was voor mij en de aanstaande behandelingen, dus werd ik doorgestuurd naar het Centrum Bijzondere Tandheelkunde (CBT) in het ziekenhuis.
Mijn beste vriendin is in het begin elke keer mee geweest ter ondersteuning van mij. Maar ik merkte dat mijn stress steeds minder werd als ik naar het CBT moest. Al vrij snel kwam er een gesprek over hoe en wat. Het was over duidelijk dat mijn gebit niet meer te renoveren was, en dat het grootste deel van mijn tanden en kiezen volledig verwijderd ging worden. De vraag was alleen hoe. Ik zag het niet zitten om dit onder plaatselijke verdoving te doen, dus werd ik op de wachtlijst gezet bij de kaakchirurg voor operatieve verwijdering. Dit was in juli 2021.
In de tussentijd ging ik iedere 4 week naar het CBT om te oefenen met polijsten, afzuigen, water spray en nog wat andere dingen. Oefenen om de stress dragelijk te maken voor mogelijke ingrepen in de mond. En mocht het zover komen dat we dan misschien al wel onder plaatselijke verdoving een kies of tand konden verwijderen.
Zover is het niet gekomen. Want begin maart 2022 werd ik gebeld door het ziekenhuis dat ik een week later voor operatie mocht komen. Wat een stress had ik ineens. Na 8 maanden op de wachtlijst had ik een datum gekregen dat mijn tanden en kiezen verwijdert zouden worden. Helaas kwam corona nog flink roet in het eten gooien, want de afspraak werd 2x verplaatst. Maar 21 april 2022 was het zover.
Al weken had ik enorme stress en kon ik niet meer slapen. Bang voor wat er zou komen, niet kunnen voorbereiden op het onwetende. Maar ik heb het gedaan!
Onder narcose is het grootste deel van mijn gebit verwijderd, en ik werd wakker met een gebitsprothese boven in mijn mond. Inmiddels ben ik ruim 1,5 week aan het herstellen, en begin ik er nu wel moe van te worden. Ik heb geen pijn maar wel een mond vol met kleine wonden die moeten genezen. Ik heb een prothese waar ik aan moet wennen en die nog vaak aangepast moet worden aan mijn kaak. En het ergste, ik kan niet lekker eten!
Mensen om mij heen reageren allemaal heel positief. Ze vertellen hoe mooi het eruit ziet, hoe goed ik kan praten, ze vullen zelfs voor mij in dat dit wel een opluchting zal zijn.
Nou, dat voel ik allemaal nog niet. Lichamelijk ben ik veel gammel omdat ik niet lekker kan eten waar ik zin in heb, en wat ik eet kost veel energie. En psychisch klopt het allemaal nog niet. Ik kon alles eten en had geen pijn, en nu is dat volledig het tegenovergestelde.
De opluchting en blijheid is er nog niet, maar dat komt nog wel. Voor nu ga ik rustig door met herstellen en probeer ik het leven her en der weer een beetje op te pakken.
Maar een ding is zeker, ik hoef nooit meer naar de tandarts voor een gaatje in mijn kies XD
Stuur een berichtje naar aanleiding van deze blog. Dit kan een vraag zijn, een opmerking of een compliment.
Deze wordt alleen door de schrijver gelezen.