Ik hou ervan om mensen te zien genieten van hapjes, drankjes en de gezelligheid. Ik weet dat verjaardagen het uitgelezen moment zijn om elkaar weer bij te praten over de veranderingen in het leven. Maar voor mij geldt dit niet. Hoeveel mensen ik ook om mij heen zie, ik heb altijd het gevoel dat ik alleen ben. Ik kan niet meepraten over de veranderingen in mijn leven, want er verandert niets voor mij. Voor mij bestaat de wereld momenteel alleen uit strijden met mijzelf.

Een kenmerk van borderline is dat gevoel en verstand mijlenver bij elkaar vandaan staan. Als ik niet lekker in mijn vel zit gebeurt het vaak dat mijn gevoel het wint van mijn verstand. En verjaardagen zijn het uitgelezen moment voor mijn gevoel om te gaan strijden met mijn verstand.

Deze strijd is vermoeiend. Ik ben altijd moe, en als er anderen om mij heen zijn zet ik mijn masker maar al te graag op. Dan probeer ik dat kleine beetje energie wat ik heb te gebruiken zodat anderen niet aan mij zullen merken hoe ik me echt voel. Dit masker maakt het voor mijzelf alleen maar erger. Hoe vaker ik probeer een andere versie van mijzelf te zijn, hoe minder energie ik overhoud.

Het liefst zou ik mezelf voor de kop slaan, en niet moeilijk willen doen over wel of niet naar een feestje gaan. Ik wil mee kunnen praten met de mensen die er zijn, laten merken dat ik trots ben op wat ik heb bereikt en nog ga bereiken. Ik wil leren voelen dat ik onderdeel ben van het feestje, en dat ik me niet alleen hoef te voelen.  

Een feestje komt bij mij op de laatste plek, na de rest van mijn afspraken. Eerst ga ik naar de afspraken die moeten, dan de afspraken die goed zijn voor mijzelf (bijvoorbeeld sporten) en op de dag dat het feestje is gepland, kijk ik hoeveel energie ik nog heb om de beste versie van mijzelf neer te zetten. Soms betekend dit dat ik niet langskom, andere keren maar een uurtje. Maar ik hoop dat ik steeds vaker zonder nadenken naar een feestje kan gaan!