Mijn leven voor de diagnose en het leven na de diagnose zijn twee verschillende levens voor mij. Voor mijn diagnose was ik altijd aan het rennen en vliegen om maar zo goed mogelijk in de maatschappij te passen. Alles op alles zetten om maar een schooldiploma te krijgen, altijd maar aan het werk om mijn eigen geld te verdienen. Naar alle verjaardagen en feestjes waar ik voor werd uitgenodigd en ga zo maar door. Ik was letterlijk jaren aan het doorgaan tot ik er letterlijk bij neer viel. Ik had al die jaren zo hard mijn best gedaan om te presteren en te doen wat de maatschappij van mij verwachtte, maar ik stond nooit stil bij wat ik echt nodig had. Toen ik in december 2018 in de ziektewet terecht kwam, en met hulp van vrienden het hulpverleningstraject in stapte, besefte ik mij dat ik niet wist wat ik eigenlijk nodig had om een leuk leven te hebben. Na mijn diagnose had ik eindelijk handvatten om te leren hoe mijn hoofd en lichaam werkten. Ik ging leren waarom ik vaak zo depressief kon zijn en hoe ik dit kon voorkomen. Ik kreeg professionele hulp en medicatie om mijn depressies weg te houden. Alles leek perfect op maat te zijn gemaakt voor mij, tot een aantal maanden geleden. 

Met mijn beste vriendin had ik er wel eens over gesproken of ik mij nog verder moest laten onderzoeken op autisme, want ja de kenmerken waren er al. Maar wat zou een diagnose autisme mij opleveren... In eerste instantie had ik niet het idee dat mijn leven daardoor anders zou worden, dus had ik weer even vrede met hoe het was. Maar toch kwam geregeld weer het idee in mijn hoofd van wat als? Wat als ik wel autistisch ben, zou het ook voordelen geven om dit zwart op wit te hebben staan? Van mijn bestie mocht ik het boek lenen "maar je ziet er helemaal niet autistisch uit" van Bianca Toeps. Dit was voor mij een enorme eye opener. De woorden die zij geeft aan haar vorm van autisme, en de uitleg waarom autisme bij vrouwen zo lastig te diagnosticeren is raakten mij. En of het toeval was of niet, na het lezen van haar boek kwam ik steeds meer columns, artikels en documentaires tegen over vrouwen met autisme. 

Door alles wat ik heb gezien en heb gelezen heb ik last van een zwevend puzzelstukje in mijn hoofd. Mensen die mij kennen weten dat mijn hoofd één grote puzzel is waar steeds een stukje in wordt bijgelegd. Maar als ik weet dat er een zwevend stukje is en die niet zelf kan plaatsen, dat ik er dan alles aan doe om deze wel in de puzzel te plaatsen. Zo ook met het puzzelstukje autisme. 

Waarom ik mij nu wel wil laten testen op autisme? Mijn leven is de afgelopen twee jaar zoveel veranderd. Door mijn eerste diagnose in 2019 leerde ik omgaan met de struggles die ik toen had. En dat werkte. Maar als ik terug kijk op de afgelopen tijd, dan herken ik nog weinig van mijzelf in de diagnose borderline. Ik ben niet meer depressief geweest, ik heb mezelf niet bewust beschadigd, ik heb geen gevoel van chronische leegte meer en het belangrijkste voor mij: ik ben niet meer suïcidaal geweest.

Misschien had ik wel kenmerken van borderline, maar ligt de oorzaak bij autisme. Of heb ik wel borderline maar heeft dit de (eventuele) autisme weg gedrukt. Betekend dit dat ik verkeerd ben gediagnostiseerd? Geen idee, maar dat maakt voor mij ook niet uit. Ook al hou ik de diagnose borderline en komt autisme erbij, dan ben ik ook tevreden. Het belangrijkste is voor mij dat als ik naar de toekomst kijk, ik zeker wil weten dat ik altijd de juiste hulp kan vragen en krijgen op basis van mijn diagnose(s) .

Uiteindelijk veranderd het niets aan wie ik ben, maar kan het mij wel helpen om weer verder te komen!

Wordt vervolgd...