Maar wat nou als het niet zo makkelijk is. Als ik mee zou doen aan een enquête over eenzaamheid, zou daar zeer waarschijnlijk uitkomen dat ik mij vaak erg eenzaam voel. Als ik realistisch kijk, heb ik helemaal geen reden om mijzelf eenzaam te voelen. Sociaal gezien ben ik zeker niet eenzaam, maar in mijn hoofd ben ik zeker 75% van de tijd wel eenzaam. Hoe zit dit?

Door mijn borderline worden er vaak niet realistische gedachten in mijn hoofd gemaakt. De meest voorkomende is de gedachte van eenzaamheid. Als ik alleen thuis ben kan ik mij verschrikkelijk eenzaam en alleen voelen, het gevoel hebben dat het niemand uitmaakt hoe het met mij gaat. Misschien is dit wel heel herkenbaar voor sommige mensen. De behoefte aan iemand die je af en toe een knuffel geeft, of met wie je samen kan eten. Iemand die vraagt hoe je dag was. Dit is de meest voorkomende vorm van eenzaamheid. 

Wat ik veel erger vindt is dat ik ook in gezelschap van anderen mij ontzettend eenzaam kan voelen. Als ik bij vrienden of familie ben kan ik het gevoel hebben er niet toe te doen. Gelukkig heb ik hier aardig mee leren omgaan. Veel van de mensen om mij heen weet dat deze gedachte vaak in mijn hoofd zit, en dat ik hier verdrietig van wordt. Ze weten dat ik soms de behoefte heb aan één op één contact, de bevestiging krijgen dat ze er echt voor mij zijn en van mij houden. 

Door het schrijven van mijn blogs, en het praten met mensen om mij heen is het voor mij makkelijker geworden om de gedachte van eenzaamheid los te laten. Dit lukt lang niet altijd, maar iedere keer dat het wel lukt is winst. 

Dankzij mijn lieve vrienden en mijn familie weet ik dat ik geliefd ben. Dat ze onvoorwaardelijk van mij houden en alles voor mij willen doen. En soms, soms laat ik de gevoelens even de baas worden. Dan sta ik mezelf toe om mij ontzettend alleen en eenzaam te voelen. Dan ga ik in een hoekje zitten huilen, wachten tot het nare gevoel minder wordt. En als dat voorbij is, dan ga ik gewoon weer door met mijn leven. Vechten om mijn leven beter en mooier te maken, genieten van de kleine dingen om mij heen.