Een paar week geleden was het mijn grootste angst, terug aan het werk. Bang dat het weer mis zou gaan, dat ik het niet aan zou kunnen. Gelukkig heb ik een netwerk van mooie mensen om mij heen. Met mijn beste vriendin had ik het hier geregeld over, de angst om weer te gaan werken. Kan ik het wel aan, ga ik het leuk vinden. Wat als het niet lukt? Gelukkig werkt zij bij een hele leuke organisatie, en ze wou voor mij wel een balletje opgooien voor vrijwilligers werk. Zo gezegd, zo gedaan. Afgelopen week ben ik op kantoor geweest, en heb ik met de bazin gesproken. Ik hoefde niet eens te vragen of ze mij wel als vrijwilliger wou aannemen. Ik mocht direct zeggen hoeveel uur en welke dagen ik zou willen. En daar was de start van weer een nieuw hoofdstuk.

Inmiddels heb ik deze week al twee keer proef gedraaid. We hebben besloten dat ik ga beginnen met twee dagen in de week, twee uurtjes werken. Ik mag lekker in mijn comfort zone werken, namelijk met de computer. De administratie zal mijn voornaamste taak zijn. Facturen maken, uren invullen, agenda's bijhouden. 

Ondanks deze geweldige verandering, brengt het ook een hoop stress en prikkels met zich mee. Ik heb deze week twee dagen gewerkt, en ik ben moe. 's Avonds lig ik met chaos in mijn hoofd op bed. Piekerend over het feit dat ik nog steeds niet 100% in de maatschappij pas. Ga ik ooit die 100% halen? Ik denk het niet. Ik denk er veel over na hoe ver ik wel ga komen, of het voor mij nog wel nut heeft om verder te vechten. Alle veranderingen hebben zo ook hun negatief effect op mijn denken. Dit valt me zwaar, ik had zo gehoopt dat ik meer kon genieten van deze overwinning. Want dat is het, een overwinning om weer aan het werk te zijn. Maar door de druk vanuit de maatschappij voelt het niet zo. 

Toch probeer ik te genieten van de hele kleine euforische momenten die ik heb. Ik kijk naar hoe het een jaar geleden was, toen ik diep in de afgrond zat. Toen het leven uitzichtloos leek voor mij. Ik bedenk me dan dat ik nu nog niet eens op de rand van die afgrond sta, en dat het alleen maar beter gaat worden. 

Vier uur werken in de week lijkt niets, maar het is voor mij het begin van iets nieuws. Een grote uitdaging die best moeilijke momenten mag kennen. Maar het is een begin, en vanaf hier wordt het alleen maar beter!