In de afgelopen 9 maanden is er voor iedereen ter wereld veel gebeurd, maar ook voor mij. De wereld veranderde en ineens moest iedereen zoveel mogelijk thuis blijven. Het klinkt heel raar, maar ik kon genieten van de eerste weken van de pandemie. Waar ik vaak moeite heb om mij aan te passen en te bedenken hoe ik mijn afspraken moet nakomen, had ineens iedereen dit probleem. Mensen moesten anders gaan nadenken en doordat er geen voorbereiding was kwamen veel mensen in een ruststand terecht. Voor het eerst had ik het gevoel dat ik leefde in een wereld die bij mij past. Alles rustig aan en alleen doen wat moet. 

Maar al snel kwam ik erachter dat dit van korte duur was, want ook ik begon de gevolgen te merken. De kerken moesten dicht, evenementen werden afgelast, mijn begeleiding kwam niet meer aan huis en bezoekjes naar vrienden/familie waren niet veilig. 

Gelukkig werden mensen creatief in het zoeken naar mogelijkheden. Kerken gingen online, begeleiding ging via (video)bellen en voor bezoek naar vrienden/familie werd ik selectief en zocht ik de meest noodzakelijke mensen uit om wel te bezoeken. 

En zo komen we aan op zondag 15 maart 2020. De christelijke organisatie Royal Mission had een livestream opgezet voor bemoediging en gebed in de moeilijke tijd. Via instagram en facebook kwamen ze live om te bidden en muziek te maken. Hier was ook de ruimte om via de chat te reageren en zo een manier van interactie te hebben. Ik merkte dat ik last had van de eenzaamheid in mijn hoofd en deelde dit in de chat. En als ik nu terugkijk naar die zondag is er iets heel bijzonders gebeurd. Na de livestream kreeg ik via instagram een berichtje van iemand die aan de andere kant van Nederland woont. Hij bemoedigde mij en liet weten hoe waardevol ik ben. Ik bedankte hem vriendelijk en vond het prima. Tot ik de volgende ochtend wakker werd en hij weer een bemoediging had gestuurd, en de volgende dag weer. Ik had toch het idee dat ik maar moest reageren, want hij hield niet op. Een paar dagen, en een paar streams, later hadden we een vast clubje mensen die in de chat reageerden tijdens de livestreams. We kregen het idee om een groepsapp te starten en daar contact te houden om in de moeilijke periode niet alleen te zijn. Zo gezegd zo gedaan. We begonnen met 5 mensen, en iedere dag kwamen er een aantal bij. Mooie dingen werden gedeeld, maar ook de heftige momenten gingen we niet uit de weg. Zonder dat we het door hadden waren we een beetje onze eigen kerk groep begonnen. Een digitale plek waar iedereen welkom was die bemoediging nodig was of die anderen kon bemoedigen. 

Na een aantal weken zaten er al 60 mensen in de groepsapp, en iedere dag had ik contact met Petrus*. Met elkaar kwamen we de eerste weken/maanden van de pandemie door. Zonder dat Petrus en ik het doorhadden begon er een vriendschap te ontstaan. We bespraken samen hoe het in de appgroep ging, hoe we dat konden uitbreiden en iedereen konden helpen, maar vooral bespraken we persoonlijke dingen. We deelden steeds meer; momenten van verdriet en momenten van geluk, momenten dat we samen zaten te huilen en momenten dat we samen lachten. Allebei hadden(en hebben) wij onze eigen problemen in het leven, maar keer op keer waren we er voor elkaar. 

En zo 9 maanden later met een nieuwe lock-down, hebben Petrus en ik vrijwel iedere dag contact. Dankzij de pandemie heb ik er een geweldige vriend bij die mij steunt op mooie maar ook zware momenten. Iedere keer vullen wij elkaar weer aan en blijven we getuigen over God's wonderen. En geregeld kijken wij terug op het wonder dat God ons bracht aan het begin van deze pandemie: onze vriendschap!

De komende tijd wil ik het bloggen weer een beetje gaan oppakken. Geen verplichtingen, maar alleen als ik er zin in heb. Er is nog zoveel om over te schrijven van de afgelopen maanden. Onderwerpen zoals; afgelaste evenementen waardoor ik geen EHBO diensten draai, de uitkomsten na 2 jaar in de ziektewet, een nieuwe werkplek. Genoeg wat ik wil delen als ik het er tijd voor vindt

*vanwege privacy is dit niet zijn echte naam