Ruim een jaar geleden kwam covid in de wereld en leefden we van lockdown naar lockdown. Iedere keer in de hoop dat het van korte duur zou zijn, maar helaas was dat niet zo. De eerste maanden was het nog simpel om contact te houden met je naasten, iedereen was bezig met hoe nu verder en daar sprak je over met je vrienden. Door het thuiswerken hadden mensen meer tijd om af te spreken met elkaar en maakte je daar gebruik van. Maar nu meer dan een jaar later is iedereen "gewend" aan het leven in een bubbel. Door alle maatregelen werden we geacht om niet meer dan een x aantal bezoekers per dag te hebben. Alleen de noodzakelijke activiteiten mochten buitenshuis plaatsvinden en verder werden we geacht thuis te blijven. En nu, ruim een jaar later realiseer ik me meer dan ooit hoe belangrijk het is om elkaar af en toe te zien.

Vriendschappen hebben altijd een gemeenschappelijke factor, je ontmoet elkaar door iets wat je verbindt. Bij mij zijn de factoren voornamelijk de kerk en de evenementen waar ik EHBO'er ben. Zowel de kerk als evenementen zijn al meer dan een jaar niet meer toegankelijk, wat betekend dat ik mijn vrienden op die plekken niet meer zie. In het begin sprak ik nog wel af met een aantal mensen, maar naar verloop van tijd werd dat steeds minder. Ik voelde de druk (misschien wel angst) om mij aan de maatregelen te houden en begon mijn eigen bubbel te creëren, een bubbel waarin ik mij veilig voel. Maar nu komen we in een tijd dat we de gemaakte bubbels mogen doorprikken, de maatregelen worden versoepeld en activiteiten die lange tijd hebben stil gelegen komen weer terug. Hoe gaaf dit ook is, het benauwd mij soms ook. Het afgelopen jaar ben ik gewend geraakt aan mijn bubbel, ik weet precies hoeveel energie mijn activiteiten kosten en mijn prikkelverwerking is hierdoor veranderd. Zo was mijn moeder laatste bij mij op bezoek, we hebben samen een rondje gelopen, gegeten en wat gekletst. Al met al ging ze na zo'n 3 uur weer naar huis, en ik was kapot. We hadden geen zware gesprekken gehad, of bijzondere dingen gedaan, maar ik was volledig uitgeblust. Mijn hersenen kregen zoveel prikkels binnen dat de verwerking zo'n 5 dagen heeft geduurd, iets wat mijn normaal een paar uur kost. En die bewust wording benauwd mij, want hoe kan ik weer fysieke vriendschappen opstarten als dat mij zoveel energie kost. Ik wil zo graag, maar ik weet nog niet hoe. Sommige vrienden heb ik al een jaar niet fysiek gezien, en ik verlang ernaar om weer even samen te zijn. Samen iets meemaken waar we over kunnen praten, emoties zien in elkaars gezicht, dubbel liggen van het lachen, even niet alleen op de bank zitten. 

Ik denk dat het erkennen de eerste stap is, en vanaf hier kan ik weer verder. Ik hoop dat mijn vrienden weten dat ze nog steeds in mijn hart en hoofd zitten, maar dat ik tijd nodig heb om weer contact te maken. En ja, ik hoor mensen al denken, vriendschap komt van twee kanten... Dat klopt, maar ik vindt het niet erg om de eerste te zijn, als ik de tijd en het begrip maar krijg. En dat is het mooie van vriendschap!

Echte vrienden oordelen niet over het hoe en wat, maar begrijpen wie jij bent en dat is de reden dat ze van je houden.