In het eerste jaar van het vwo was dit niet meer vol te houden. Als nieuweling op een grote school, tussen allemaal vreemde mensen en nieuwe dingen, kon ik mij moeilijk staande houden. Thuis begon ik mij steeds meer af te zonderen op mijn kamer, en op school was ik een makkelijk slachtoffer om te pesten. Na 2 maanden volhouden kon ik het niet meer aan en kreeg ik last van depressieve gedachten. Ik gaf dit aan op school, en al vrij snel zat ik voor het eerst bij de psycholoog. De diagnose die toen werd gesteld was een depressie. Ik kreeg cognitieve gedragstherapie, wat betekende dat ik elke week naar de psycholoog ging om een emotie dagboek bij te houden en te bespreken. Het enige wat ik dacht was dat ik een middagje niet naar school hoefde, en ik 1 op 1 aandacht kreeg van iemand die mij begreep. Niet het ideale doel om een therapie te starten. 

In de volgende jaren bleven de depressieve gedachten terug komen, en bezocht ik meerdere psychologen. Elke keer probeerde ik weer een therapie te starten en af te maken, maar zonder resultaten. Inmiddels was ik van het vwo afgestroomd naar de havo, en belandde ik op de weg naar het mbo. 

Op mijn 18e ben ik het huis uit gegaan. De spanningen thuis liepen hoog op, en het leek mijn ouders en mij beter dat ik op mezelf ging wonen. Waar dit een goed idee leek, was het voor mijn gemoedstoestand niet bevorderlijk. Ik voelde mij steeds vaker eenzaam, ik probeerde mij te focussen op mijn mbo-opleiding, maar ik raakte volledig de weg kwijt. Ik stopte met de opleiding, ging werken bij een call-center en probeerde door te bikkelen. 

Omdat mij altijd is verteld dat het belangrijk is om een schooldiploma te hebben, begon ik vol goede moed weer een nieuwe mbo-opleiding. Ook tijdens deze opleiding bleek dat de chaos in mijn hoofd en de gevechten met mijzelf zo overheersend waren dat ik de opleiding moest staken. 

Samen met een job-coach bij de gemeente ben ik opzoek gegaan naar mogelijkheden om een werken/leren opleiding te beginnen. Ik kwam bij een thuiszorg organisatie terecht, waar ik kon werken terwijl ik begon met mijn opleiding. Het werken ging super goed, ik kon lekker bezig zijn en vermaakte mij prima. School daarin tegen was lastig, de opdrachten en examens waren mij niet duidelijk en ik kreeg niet de hulp die ik nodig was. Dit resulteerde erin dat ik het eerste jaar niet ging halen. Na meerdere gesprekken werd besloten om de opleiding te staken in mei, wel door te werken en in september opnieuw te beginnen met de opleiding. 

De hele zomer werkte ik keihard, ervaring opdoen leek mij goed voor de opleiding. In september startte ik, zoals gepland, opnieuw met de opleiding. Nieuwe school, nieuwe mensen, andere coach. 

Waar ik nog niets doorhad, merkte mijn omgeving dat ik het steeds moeilijker kreeg om alles bij te benen. Mijn leven bestond alleen nog maar uit werken, en ik probeerde school erbij te doen. Begin december werd het mij ook duidelijk dat dit niet werkte. Ik gaf op school en op het werk aan dat het mij teveel werd, maar ik was te laat. Op 11 december, tijdens een late dienst, stortte ik volledig in. Ik kon niet meer voor mijzelf zorgen, en realiseerde dat ik hierdoor ook niet voor anderen kon zorgen. Ik meldde mij ziek op het werk, gaf aan dat ik niet wist wanneer ik wel weer zou kunnen werken, en ben naar vrienden toe gegaan. Mij gemoedstoestand was zo slecht dat ik ernstig suïcidaal was, en een gevaar vormde voor mijzelf. Ik ben bij mijn vrienden blijven slapen, en de volgende dag hebben we samen contact gezocht met mijn huisarts, en aan het eind van de dag zat ik om tafel met de psycholoog en psychiater. 

Er werd direct besloten dat het zo niet verder kon, maar wat waren de opties... Opname in een kliniek was niet mogelijk, en mijn vrienden gaven aan dat ik zolang als nodig bij hen kon wonen. Er werd besloten dat ik zou starten met IHT therapie. IHT staat voor intensive home treatment. Het doel van IHT is om de crisis die is ontstaan op te lossen en je te helpen bij je herstel. Meerdere dagdelen per week ga je bezig met het plannen van je dagen, en ga je samen met de groep activiteiten ondernemen. Tijdens deze weken woonde ik niet volledig thuis, het zorgen voor mijzelf was nog erg zwaar. Het liefst ging ik de hele dag slapen, maar dit was geen optie. 

Begin februari maakte ik kennis met mijn psycholoog, een top wijf die mij op de juiste manier wist te benaderen. Samen waren we er snel uit dat we de zoektocht naar een diagnose moesten voortzetten. Na vele vragenlijsten en gesprekken was het op 13 maart zover. Eindelijk hoorde ik wat mij "mankeerde". Ik kreeg de diagnose; borderline persoonlijkheidsstoornis. 

Een diagnose die veel duidelijkheid gaf over het verleden. Een diagnose die mij zal helpen in de toekomst. 

Eindelijk verder met mijn leven, stap voor stap mijzelf beter leren kennen. Leren omgaan met het gevecht in mijn hoofd.