De weken hierna probeerde ik uit alle macht te vechten tegen de oorlog in mijn hoofd, op alle mogelijke manieren die ik kon bedenken. Rust nemen, praten met mensen, mijn huis opruimen, uit huis gaan en het huis van een ander helemaal opruimen. Ik probeerde alles maar niets leek te werken. Ik ging naar de huisarts en die kon niet anders dan mij aanmelden bij de crisisdienst. Hier kon ik op gesprek komen, maar dat leverde voor mij weinig op. Na twee gesprekken gehad te hebben bij de crisisdienst raakte ik op. Ik kon zo niet meer verder, naar huis gaan zaten risico's aan, omringt zijn door anderen kostte energie die ik niet had... Dit resulteerde erin dat ik van vrijdag op zaterdagnacht urenlang buiten heb gezeten en niets meer kon bedenken behalve 112 bellen. Met de laatste energie die ik had heb ik dit gedaan en kwam er een ambulance naar mij toe. Na een kort gesprek te hebben gehad met de verpleegkundige waren er weinig opties. De GGZ crisis had het zo druk, dat ik daar waarschijnlijk na een gesprek weer weggestuurd zou worden. Dus het alternatief was dat de ambulance medewerkers mij naar familie brachten. Daar stond ik dan, 3 uur in de nacht voor de deur van familie met een ambulance verpleegkundige.  

Dat weekend zijn er veel gesprekken geweest tussen mij en mijn familie. En eigenlijk wisten wij allemaal niet meer hoe verder. Dus op maandagochtend zat ik bij de huisarts, vragend om een oplossing. In gesprek met de huisarts kwamen we tot de conclusie dat een opname misschien een optie zou zijn, dus ging hij hier achteraan bellen. Helaas kon hij daarin niets voor mij betekenen omdat ik al onder de crisisdienst zat. Dus nadat ik heel wat telefoontjes had gepleegd kon ik diezelfde dag nog, samen met mijn moeder, op gesprek komen bij de crisis. Daar zaten we dan, ik niet meer weten hoe verder in dit leven en mijn moeder niet meer wetend hoe ze mij kon helpen. Na een lang gesprek en een hoop getouwtrek kwam er dan toch uit dat ik aangemeld kon worden voor een opname binnen de GGZ. Er was nog plek en ik kon 's avonds al terecht. Hierdoor schoot ik in de regelmodus, en kon ik even functioneren zonder dat mijn hoofd moeilijk deed. Om 19:30 uur kon ik mij melden voor opname. De hoofdzaken voor de opname waren om rust te creëren voor mijn omgeving, de basisbehoeften (eten, slapen, zelfzorg) weer op orde te krijgen en om laagdrempelig om hulp te kunnen vragen aan de verpleging. 

In totaal ben ik 8 dagen opgenomen geweest. In deze 8 dagen is er een hoop gebeurt, maar hier schrijf ik later misschien nog over. 

Na de opname vonden mijn ouders het fijn als ik bij hun bleef logeren, maar ik had enorme behoefte om naar mijn eigen huis te gaan. Na 8 dagen continu mensen te zien, horen en spreken wou ik even helemaal alleen zijn. Alleen met mijn katten en mijn eigen bed. Even rust van alles en iedereen. Ik maakte afspraken met mijn ouders over thuis zijn en wanneer ik bij hen zou slapen. In de tussentijd waren en wekelijks gesprekken met de crisisdienst.

Vlak voor de kerst bereikte ik echter een dieptepunt. Wat is voor mij nog de zin van dit leven? Waarom moet ik weer door deze diepe dalen gaan en vechten om mijzelf in leven te houden? De vragen die ik al mijn hele leven heb zijn nog steeds onbeantwoord, waarom niet gewoon stoppen met het leven? En nee, het is niet dat ik dood wil. Maar na zoveel jaren steeds terugkeren naar hetzelfde gevecht met mijzelf, die steeds zwaarder wordt, begin ik echt op te raken. Ik had gesprekken met mijn naasten over hoe nu verder, wat als het leven binnenkort wel stopt? Wat heb ik geregeld en waar kan mijn familie alle papieren vinden. 

En toen was het kerst... een tijd die wordt gevierd met familie en vrienden, maar ik kon het niet. Ik had niet de energie om gezellig te doen en weer een masker op te zetten. Ik was op! Gelukkig heb ik in de kliniek een lotgenoot ontmoet met wie het heel goed klikt. En hoe raar het misschien klinkt, wij houden elkaar momenteel in leven. Wij snappen elkaar in onze zwaarste momenten, want wij maken hetzelfde mee. Dus met kerst besloten wij samen de dag door te brengen. Geen dingen moeten, behalve de dag doorkomen en overleven. En dit is gelukt. Kerst was gehaald, op naar oud en nieuw. Een week vol met moeite en pijn, maar ook oud en nieuw ging voorbij. 

In de tussentijd had ik veel contact met mijn lotgenoot. Onze diepe dalen en moeilijkste momenten deelden wij met elkaar. Uur voor uur, dagdeel voor dagdeel. Afleiding zoekend in hout zagen bij mijn ouders, muziek aan en lego sets bouwen en in de tussentijd mijzelf steeds weer overtuigen dat ik moet volhouden. 

Het klinkt zo makkelijk, volhouden. Gewoon blijven ademen, eten en drinken, dan kom je er wel. Soms ben ik zo boos op mijzelf dat ik niet op die manier kan leven, maar met boos zijn op mijzelf verander ik ook niets. 

De gesprekken bij de crisis dienst kwamen tot een einde, want de crisisdienst is in principe voor een periode van 6 week. Dus ik moest wachten op een intake gesprek bij een andere organisatie waar ik al 10 maand op de wachtlijst stond. 22 Januari was ik dan aan de beurt. Een nieuwe datum om naartoe te (over)leven en mijzelf aan vast te houden. Hopend dat dit misschien het begin kon zijn van herstel. De intake kwam en mijn moeder was mee. De reden van aanmelden, 10 maand geleden, was om opnieuw onderzoek te laten doen om alles in kaart te brengen. Maar dat liep even anders. In het gesprek kwam heel duidelijk naar voren dat ik weet wat er aan de hand is, en dat we dat niet opnieuw op papier hoeven te zetten. Dat zou hooguit tijd verspillen zijn met allemaal onderzoeken waarvan wij de uitslagen eigenlijk al weten. Dus werd mij geadviseerd om aangemeld te worden bij het FACT team. Zo gezegd zo gedaan, ik sta op de wachtlijst bij het FACT. Hoe lang dit gaat duren? Ik heb geen idee. 

De volgende datum waar ik naartoe moest (over)leven was 2 februari. Mijn verjaardag. Afgelopen vrijdag stond in het teken van mijn 30 jarig bestaan. Een dag die veel mensen groots vieren, maar ik niet. Ik ben nooit van de feestjes geweest, maar nu had ik er helemaal geen behoefte aan. Ik had wel afgesproken om 's avonds met familie even te eten, gewoon thuis aan mijn eigen tafel, en het daarbij te laten. Het was een rare dag. Het gevecht in mijn hoofd was hevig, maar ik moest volhouden. Ik heb mijzelf overdag maar bezig gehouden met schoonmaken en af en toe weer even liggen om bij te komen. 's Avonds waren er een paar familieleden. Zij hadden het gezellig, ik vond het lastig. In december dacht ik dat ik de kerst niet eens zou halen, en nu was het ineens mijn verjaardag. Toen ik 's avonds weer alleen was had ik het zwaar. Ik besefte mij dat ik, in theorie, één derde van mijn leven heb gehad. 30 Jaar waarvan iedere dag die ik mij kan herinneren een gevecht met mijzelf is geweest. De ene periode zwaarder dan de andere, maar wel iedere dag aanwezig. En de laatste maanden zwaarder dan ooit. Mijn ouders zeiden afgelopen weekend tegen mij: "We zijn dankbaar dat je 30 bent geworden! Maar we zijn vooral dankbaar dat je er nog bent." Nu ik dit opschrijf ontroert mij dit weer, want dit is wel hoe het er nu voor staat. Ik heb op het punt gestaan om mij over te geven aan de ellende en een eind te maken aan mijn leven, maar toch ben ik sterk genoeg geweest om er weer tegen te vechten. Hoe lang ik dit nog vol ga houden? Ik weet het oprecht niet, want ik ben ontzettend moe. Ik probeer de dagen te overleven en heb veel contact met mijn lotgenoot. Samen met haar kom ik de dagen en nachten door. Zij helpt mij te overleven en ik haar. Waar wij het onszelf niet waard vinden om voor te zorgen, vinden wij elkaars leven wel de moeite waard. Dus doen we het maar zo, we zorgen voor elkaar waar we het zelf niet kunnen. Voor nu werkt dat goed aan beide kanten. 

Hoe nu verder? Ik probeer vol te houden en hoop snel gebeld te worden door het FACT. In de tussentijd probeer ik contact te houden met de mensen die het dichts bij mij staan en maak ik plannen voor de toekomst. Want of die toekomst nou wel of niet komt, plannen maken kan altijd en zorgt ervoor dat ik ergens naar uit kan kijken. 

Wat andere mensen voor mij kunnen doen? De tijd voor mij nemen als ik contact zoek. En als je aan mij denkt, vraag eens  wat ik die dag heb gedaan of ga doen. Vraag mij niet hoe het gaat en geef geen ongevraagde adviezen, als ik dit nodig heb zal ik er zelf om vragen. Het is een heel dun lijntje; Ik heb rust nodig, maar ik wil niet vergeten worden. 

Ik weet niet hoe lang deze weg nog duurt en waar die eindigt, maar voor nu ben ik er nog en vecht ik door.

Zo hard als ik kan!