Omdat ik de afgelopen week al niet zo lekker in mijn vel zat was het erg lastig om gestructureerd in te pakken. Wat ben ik nog nodig, wat kan in dozen, ik zag het niet meer. Het enige wat ik in mijn hoofd had was dat ik voor de verhuisdatum alles ingepakt moet hebben. Maar hoe... Gelukkig kwam mijn begeleidster afgelopen dinsdag, binnen een uur hadden we alle spullen in de woonkamer ingepakt in dozen. Er kwam weer rust en structuur. Alle dozen bij elkaar en de spulletjes die ik nog nodig ben netjes op het dressoir en in de kast.

Mensen zeggen mij heel vaak dat als ik hulp nodig ben, dat ik het gewoon moet vragen. Tsja, maar wanneer ga je het dan vragen. Afgelopen donderdag kwam de chaos in mijn hoofd weer terug, voor mijn idee moest er nog superveel gebeuren. Dit was eigenlijk alleen nog de badkamer en de slaapkamer. Ik had alle moed bij elkaar verzameld en een vriendin gebeld; heb jij wat te doen vandaag? Wil je mij helpen inpakken? En voor ik het wist had ze al ja gezegd. De hele middag zijn we rustig aan gaan inpakken en nu ben ik zo goed als klaar voor de verhuizing. De spullen die er nog staan gebruik ik nog, en kunnen op de laatste dag in een doos worden gedaan.
De hulptroepen zijn geregeld, en er is besproken wat ik van de verhuisdag verwacht. Iedereen die komt helpen kent mij goed, en ik kan (bij wijze van spreken) in een hoekje gaan zitten op de verhuisdag.

Waar ik me de komende dagen op ga focussen is dat ik goed blijf eten en slapen. Als ik dat onder controle heb, dan is de verhuizing zo voorbij. En na deze week ben ik er weer achter gekomen dat hulp vragen alleen maar goed is.

Op naar de verhuizing!