Het moment dat ik in de wachtkamer was best even benauwend, wat moeten we bespreken, wat zijn de dingen die mijn nieuwe psycholoog echt moet weten van mij. Natuurlijk zal ze mijn dossier gelezen hebben, maar staat hier wel alles in? Het eerste contact was lastig. Samen met mijn “oude” en nieuwe psycholoog zat ik daar. Wie neemt de leiding in het gesprek, wie gaat het starten. Gelukkig begon mijn “oude” psycholoog het gesprek. En vanaf dat moment ging het vrij makkelijk. De onderwerpen die we bespraken waren belangrijk om te delen. Maar ook de vraag waar ik nu nog aan wil werken werd besproken. Ik merkte na een aantal minuten dat het contact en de wisselwerking met mijn nieuwe psycholoog goed zat, er was een klik. Af en toe een grapje en wat zwarte galgen humor, en dan weer serieus.

Wel blijft het heel lastig om te beseffen dat het even duurt voordat mijn nieuwe psycholoog de kleine dingen ook weet, de normale dingen die niet in het dossier staan. Hoe ik mijn ouders noem, over welke opa of oma ik het heb, de mensen die belangrijk voor mij zijn. Dit is een kwestie van tijd, en dan komt dat ook goed.

En dan de vraag of ik dit wel aankan. In mijn vorige blog schreef ik hier al een beetje over. Ik heb het gisteren ook aangegeven tijdens het gesprek, dat ik niet weet of ik dit wel kan. Het werd al vrij snel duidelijk dat ik veel meer aankan dan ik denk, dat ik alleen het zelfvertrouwen nog mis. Ik probeer dit te zien als een soort afbouwen van mijn therapie. Ik sta er niet alleen voor, maar we gaan wel een kleine wijziging doorvoeren. De komende maanden hoop ik erachter te komen dat ik ook best zonder psycholoog kan leven. Dat ik sterk genoeg ben om te dealen met het leven.

Gelukkig sta ik er nog lang niet alleen voor, en als de therapie klaar is… Dat zien we dan wel weer!