Na de laatste uitvaart merkte ik dat mijn energie minder werd. Maar het zette mij ook enorm aan het denken. Ik kwam weer in de focus om mijn eigen uitvaartplannen te updaten. Ik vindt het vrij normaal dat je bij leven al bezig bent met je uitvaart, en dat je de wensen die je hebt kenbaar maakt of opschrijft. Maar in deze situatie ging ik ermee bezig doordat ik was getriggerd en mijn hoofd uit elkaar barstte van alle ellende. Mijn dag/nacht ritme werd slecht, ik lag weer veel in bed en de basis zoals eten en lichaamsverzorging ging achteruit. 

Het dieptepunt was een nacht dat ik zo moe en hopeloos was dat ik tegen mijzelf heb gezegd dat het goed is zo. Ik had een soort van gesprek met mijzelf en kwam tot de conclusie dat ik dit niet meer wou. De volgende dag was ik aan het bedenken hoe nu verder en welke gesprekken daarbij hoorde. Tot ik, super random, een live winactie won en ik enkele mensen daarover vertelde. Één daarvan was mijn begeleidster. Ik appte haar: "Ga depressief in bed liggen en win wat". Haar eerste reactie was lachen om de winactie, maar direct daarna vroeg ze door. Is er een aanleiding? Of ga je alleen vandaag slecht? Ik vertelde dat het al een aantal weken minder werd, en de laatste week erger. Maar dat het niets was wat we nog niet hadden meegemaakt. Toch ging zij uitvragen en opzoek naar de aanleiding. En toen klikte het in mijn hoofd, ik ben té empathisch. In een half jaar tijd hebben naasten van mij, maar ook ikzelf, heftige dingen meegemaakt. Miskramen, overlijdens, ik had een confrontatie met iemand waar ik 5 jaar geleden het contact mee heb verbroken, het waren nogal pittige maanden. En zo, van het één op andere moment, door een app-gesprek met mijn begeleidster kwamen we erachter dat ik eigenlijk enorm empathisch ben. Weer lekker autistisch. In mijn hoofd wel enorm empathisch zijn, maar naar een ander toe dit niet altijd kunnen uiten. Lekker ingewikkeld en het geeft mij nog een hoop vragen.  Maar door de realisatie en het bewustzijn hiervan, kreeg ik wel weer een beetje lucht. Ik was niet van het een op andere moment weer "goed", maar ik kreeg wel weer een beetje rust door te weten wat het was. Het was niet meteen opgelost, maar bewustzijn is de eerste stap. 

En hoe gaat het dan nu? Tsja, dat vind ik ingewikkeld. Mijn energie is de laatste dagen erg laag, maar dit kan weer komen door de drukte en warmte van vorige week. Ik heb kleine momenten dat ik me even "normaal" voel, maar al snel ben ik me weer bewust dat mijn hoofd blijft zeuren. Ik twijfel vaak aan de toekomst, hoe lang die zal zijn. 

Voor nu probeer ik het met de dag te bekijken. Het is wat het is, en daar moet ik het mee doen. Als mijn energie weer een beetje meer is, kan ik weer een uitstapje her en der maken en iets meer doen. Maar het blijft puzzelen en vechten met mijzelf.