Zoals ik in een eerdere blog heb genoemd, heb ik een behoorlijk trauma opgelopen in mijn leven. Een trauma waar ik dagelijks in verschillende gradaties mee geconfronteerd wordt. Waar ik dacht dat ik mijn triggers inmiddels wel kende bleek er toch nog één te missen. 

Mijn eerste werkdag op Noorderzon werd ik geconfronteerd met de man die mij dit trauma heeft bezorgd. De dader die vrijuit is gegaan omdat de politie geen bewijs had. De man die schuldig is geweest aan het manipuleren van een kind. Die man, die man uit mijn verleden was aanwezig op mijn werk terrein. Wat heeft dit bij mij veroorzaakt? Hoe ga ik hier nu mee om? Wat heeft dit voor invloed op mijn komende diensten op Noorderzon?

Het feit dat ik hier nu over schrijf, betekend niet dat ik hier goed mee om kan gaan. Dat ik hierover schrijf betekend wel dat ik aan het verwerken ben. Het moment dat ik afgelopen donderdag hem zag sloeg mijn hart een aantal slagen over. Mijn lichaam was uit alle macht aan het proberen om in paniek modus te komen. Een veilige plek zoeken en zo snel mogelijk weg uit de situatie, dat is wat mijn lichaam wil bij paniek. Maar door alle heftige jaren die ik heb gehad liet ik die paniek niet toe. Ja ik voelde mij onveilig, en ja ik wou vluchten. Maar in plaats van vluchten heb ik een veilige plek opgezocht en contact gemaakt met mensen die voor mij veiligheid waarborgen. Gelukkig had ik dienst met de leukste en liefste collega, dus die heb ik direct apart genomen en verteld wat er aan de hand was. Zo ook een aantal andere personen waarvan ik weet dat ze altijd beschikbaar zijn en tevens op en/of om het terrein aanwezig. 

Nadat ik voor mijzelf een groepje vertrouwenspersonen had gecreëerd kwam er al weer een hoop rust in mijn lichaam. Ik wist dat ik vanaf dat moment maar hoefde te roepen en er zou hulp komen. Toen ik aan het eind van mijn dienst naar huis ging, merkte ik dat mijn hoofd nog te vol zat. Ik wist, uit ervaring, dat het niet verstandig zou zijn om alleen thuis te komen. Dus heb ik mijn buurvrouw gebeld. Gelukkig was zij thuis en heb ik met haar nog even kunnen praten over alles. 's Avonds had ik voor de zekerheid slaapmedicatie ingenomen. Ik moest en zou er alles aan doen om toch zo goed mogelijk te slapen die nacht. Gelukkig heb ik geen nachtmerries gehad, wel een paar heftige dromen, maar het was toch een aardig goede nacht. 

De hele ochtend bleef het in mijn hoofd spoken, en ik had één grote vraag voor mijzelf. Wat als hij terug zou komen? Allemaal scenario's gingen door mijn hoofd. Uiteindelijk kon ik mij rustig houden door mijzelf te bevestigen dat ik vertrouwenspersonen had rondlopen. 

Mijn tweede dienst begon, en het duurde niet lang voordat hij weer het terrein op kwam. Waar ik de dag ervoor ongeveer 40% paniek had, was dat nu gehalveerd. Ik wist dat de mogelijkheid er was dat het weer zou gebeuren. Ik heb direct gehandeld naar mijn eigen actieplan. Mijn vertrouwenspersonen ingelicht, en zoveel mogelijk de situatie genegeerd. Dit was nu eenmaal de situatie, het is openbaar terrein en ik ben er om mijn werk te doen. Dit is ook direct het antwoord op de vraag hoe ik er de komende diensten mee om wil gaan. De situatie is zoals die is, ik zorg er gewoon voor dat ik sterk sta. Iedere keer zal het weer een beetje makkelijker worden. 

En het antwoord op de vraag; wat als hij eerste hulp nodig is... Daar heb ik nog geen antwoord op. Ik hoop dat ik op dat moment in staat zal zijn om mijn werk te kunnen doen. En zo niet, dan heb ik er vertrouwen in dat mijn collega's er zijn om te helpen. 

Één ding wat ik mij nu wel keihard besef: Ik ben sterk! 

Ondanks alles wat ik heb meegemaakt in mijn leven, ben ik nu op misschien wel het sterkste punt ooit. Een moment om dankbaar voor te zijn, maar vooral een moment dat ik even heel trots op mijzelf ben!